Μαθήματα χημείας

Μ Α Θ Η Μ Α Τ Α Χ Η Μ Ε Ι Α Σ 17 «Όλα δικές μου παραγωγές» την πληροφόρησε ο Ουόλ­ τερ, νιώθοντας ξαφνικά ντροπή για τη φτήνια των εικόνων. « Ίσως έχετε δει κάποια…» Η Ελίζαμπεθ στράφηκε προς το μέρος του. «Κύριε Πάιν» είπε με ύφος κάπως πιο συμφιλιωτικό «λυπάμαι που δεν έχω τον χρόνο ούτε τη δυνατότητα να φτιάξω το μεσημεριανό της κόρης σας. Γνωρίζουμε καλά και οι δυο μας πως το φαγητό είναι ο καταλύτης που ξε­ κλειδώνει τις δυνατότητες του εγκεφάλου μας, ενώνει τις οικογένειές μας και καθορίζει το μέλλον μας. Ωστόσο…» Δεν απόσωσε τα λόγια της, καθώς τα μάτια της καρφώθη­ καν, μισοκλείνοντας αποδοκιμαστικά, στην αφίσα μιας σαπουνόπερας που έδειχνε μια νοσοκόμα να προσφέρει τις ιδιαίτερες περιποιήσεις της σε έναν ασθενή. «Μα δεν υπάρχει κανείς που να έχει τον χρόνο να διδάξει ολόκληρη τη χώρα πώς να φτιάχνει φαγητό που ν’ αξίζει τον κόπο; Μακάρι να τον είχα εγώ, αλλά δεν τον έχω. Μήπως τον έχετε εσείς;» Καθώς γυρνούσε να βγει από το δωμάτιο, ο Πάιν, μη θέλοντας να την αφήσει να φύγει και δίχως να μπορεί να φανταστεί τι θα έθετε σε κίνηση, έσπευσε να της πει: «Περιμένετε! Σας παρακαλώ, σταματήστε. Σας παρακαλώ! Τι… τι είπατε μόλις τώρα; Αυτό για το ότι θα έπρεπε κανείς να διδάξει ολόκληρη τη χώρα πώς να φτιάχνει φαγητό που… που ν’ αξίζει τον κόπο;» Το Δείπνο στις έξι έκανε το ντεμπούτο του τέσσερις εβδο­ μάδες αργότερα. Και, παρότι δεν ενθουσιάστηκε ιδιαίτερα με την ιδέα –άλλωστε εκείνη ήταν ερευνήτρια χημικός–, η