Μάρξ και μαρξισμός

Ο ΝΕΑΡΌΣ ΚΑΡΛ 39 κε από τον Φιλίπ Μπουοναρότι και μετά από τον Ογκίστ Μπλανκί (1805-1881), ο οποίος επέμενε ότι πρέπει μικρές ομάδες συνωμοτών να καταλάβουν την εξουσία διά της βίας και να επιβλέπουν την πρόοδο της επανάστασης μέσω της δικτατορίας. Η παρακαταθήκη του Μπλανκί παρέμεινε ζωτικής σημασίας για τον μαρξισμό, περισσότερο όμως, όπως θα δού- με, για τον Λένιν παρά για τον Μαρξ. Οι ηγετικές μορφές των πρώτων σοσιαλιστών άρχισαν τη δράση τους μετά την αποκατάσταση της μοναρχίας στη Γαλλία το 1814. Οι περισσότεροι ήταν ενάντιοι στη βία και μερικοί μάλιστα και στην «πολιτική» με τη μορφή που είχε, καθώς πίστευαν ότι προκαλούσε αχρείαστη δυσαρμονία. Συμφωνού- σαν ότι οι πολιτικοί αγώνες πρέπει να προχωρούν βήμα βήμα. Η ανατροπή βασιλέων και η απόκτηση δικαιώματος ψήφου δεν τάιζαν τους φτωχούς ούτε βελτίωναν τις άθλιες συνθήκες στα νέα εργοστάσια. Στη Βρετανία, ο όρος σοσιαλισμός συνδέ- θηκε συγκεκριμένα με τον Ρόμπερτ Όουεν (1771-1858). Ο ίδιος ήταν πλούσιος βαμβακοβιομήχανος που νοιαζόταν βα- θύτατα για την ευημερία των εργατών του και είχε βελτιώσει με επιτυχία τις συνθήκες διαβίωσής τους στο εργοστάσιό του στο Νιου Λάναρκ της Σκοτίας. Στη συνέχεια εργάστηκε αδιά- κοπα για να ψηφιστούν νόμοι που θα αύξαναν τα όρια ηλικίας για τους εργάτες, θα μείωναν τις ώρες εργασίας και θα παρεί- χαν εκπαίδευση στους νέους. Το 1817, εν μέσω μιας εθνικής οικονομικής κρίσης, πρότεινε οι άνεργοι εργάτες να στεγάζο- νται σε αγροτικές κοινότητες ή «Συνεταιριστικά Χωριά» των 500 έως 1.500 κατοίκων. Η εργασία εδώ θα εναλλασσόταν ανάμεσα στα χωράφια και τα εργοστάσια, ο ανταγωνισμός θα έφτανε στο τέλος του και η ιδιοκτησία θα ανήκε σε όλους από