Μάρξ και μαρξισμός

MAΡΞ 38 λύτρωσης και της αποκάλυψης. Στη νεωτερική εποχή, η κύρια προσπάθεια για να μπει τέλος στην ανισότητα και τα κατάλοι- πα των φεουδαρχικών προνομίων ανήκε στη Γαλλική Επανά- σταση. Ο Μαρξ και οι περισσότεροι μαρξιστές θεωρούσαν ότι η επανάσταση του 1789 και η επακόλουθη ανατροπή του Λου- δοβίκου ΙΣΤ ’ άνοιγε τον δρόμο για μια «αστική» επανάσταση, ή επανάσταση της «μεσαίας τάξης», η οποία στη συνέχεια συ- ντελέστηκε από τους πληβείους με την εξέγερση των Ιακωβίνων και τη δικτατορία του Ροβεσπιέρου (1793-94). Η επανάσταση απέδειξε ότι ήταν δυνατό (και θεμιτό) να ανατραπούν οι δε- σποτικές μοναρχίες και καθιέρωσε ένα μοτίβο αναταραχής το οποίο έκτοτε έχει βρει μιμητές. Δεν είχε φτάσει όμως αρκετά μακριά. Η άκαρπη εξέγερση της Συνωμοσίας των Ίσων (1796) του Γράκχου Μπαμπέφ αντιπροσωπεύει την κομμουνιστική πτέρυγα της επανάστασης. Οι αρχές της, όπως ορίστηκαν από τον Σιλβέν Μαρεσάλ, συγγραφέα του Manifeste des Égaux ( Μα- νιφέστο των ίσων , 1796), επικεντρώνονταν στο τέλος των δια- κρίσεων ανάμεσα σε αφέντες και υπηρέτες, φτωχούς και πλού- σιους μέσω της κατάργησης της κληρονομιάς και της ατομικής ιδιοκτησίας και μέσω της υποχρεωτικής εργασίας την οποία επιβλέπει μια επαναστατική επιτροπή. Η αγροτική παραγωγή στο σύνολό της θα φυλασσόταν σε αποθήκες που ανήκαν σε όλους, ενώ η εκπαίδευση και η παροχή ιατρικής φροντίδας θα ήταν δωρεάν και καθολική. 31 Ο μπαμπουβισμός, * ο οποίος ορίζεται κυρίως ως η ισότητα των εισοδημάτων που συστήνε- ται από μια επαναστατική δικτατορία μειοψηφίας, συνεχίστη- και σωτηρίας που, εν προκειμένω, είναι δανεισμένη από τον χριστιανι- σμό, αλλά χωρίς να τον ασπάζεται. * Από τη θεωρία του Γράκχου Μπαμπέφ