Μάρτυς μου ο Θεός

12 ΜΑΚΗΣ ΤΣΙΤΑΣ Δεν μου έκοψε ποτέ τον δρόμο. Ναι. Ίσως, σκέφτομαι, γι’ αυτό δεν έχω φύγει ακόμη από το σπίτι, παρόλο που πενηντάρισα. Επειδή αισθάνομαι ασφά- λεια και θαλπωρή. Τηλεφώνησα σε μια παλιά συνάδελφο για να της πω «χρό- νια πολλά» και να της ζητήσω και καμιά συνεργασία κι αυ- τή μου το ’κλεισε λέγοντας: «Χρυσοβαλάντη, με πέτυχες στην πόρτα, τα λέμε άλλη φορά». Βλέπεις, η κυρία δεν με έχει πια ανάγκη, είναι βολεμένη στον «Αθήνα 2004» και παίρνει δύο χιλιάδες ευρώ τον μήνα συν τα μπόνους. Πολλοί, άλλωστε, παλιοί μου συνάδελφοι που ευεργε- τήθηκαν πολλαπλώς από μένα, τώρα που τους ζήτησα βοή- θεια, μου φέρθηκαν κυνικά. Το ίδιο και κάποιοι επιχειρημα- τίες με μικρές εταιρείες που όταν ήμουν στον Εξαποδώ με είχαν στα όπα όπα για να τους πηγαίνω δουλειές και τώρα που τους κόψαμε τη σαντιγί κάνουν πως δεν με γνωρίζουν. Δεν πειράζει, έχει οΘεός. Ας είναι όλοι τους καλά. Αυτό είναι ευλογία από τον γέροντά μου, να λέω «έχει ο Θεός» και να λέω ακόμα και σ’ αυτούς που με αδίκησαν «ευχαριστώ», για να έχω καθαρή συνείδηση. Όσο μπορώ τον ακούω τον γέρο- ντά μου. Μου έχει πει τι πρέπει να κάνω στη ζωή μου, πώς να την κοντρολάρω για να μην καταλήξω στο τρελάδικο.