Μάρτυς μου ο Θεός

ΜΑΡΤΥΣ ΜΟΥ Ο ΘΕΟΣ 11 Μου έλεγε «πρόσεχε, πρόσεχε, πρόσεχε!» αλλά εγώ ήμουνα τέντζερης ξεγάνωτος χωρίς καπάκι κι ό,τι ήθελε έμπαινε μέσα. Αυστηρός ο πατέρας μου αλλά και υποχω- ρητικός. Δηλαδή όταν εγώ πίεζα, αυτός έκανε πίσω. Ναι. «Μπαμπά, θα πάω στο Λονδίνο, δώσε μου εκατό χιλιά- δες». Μου τις έδωσε. «Μπαμπά, έχω ένα μικρό χρέος στην τράπεζα». Το ξό- φλησε αμέσως. «Μπαμπά, έχω πρόβλημα, μπορείς να μου κάνεις μια εξυπηρέτηση;» Έτρεξε. «Μπαμπά, πρέπει να κάνω εισαγωγή στο νοσοκομείο». Με βοήθησε. Δεν μου είχε πει σε κανένα θέμα «όχι». Τώρα που το φι- λοσοφώ, ήταν ένα σκυλί που γάβγιζε μα δεν δάγκωνε – εγώ δεν το είχα καταλάβει. Τον σέβομαι και τον εκτιμώ. Μέχρι τα είκοσί μου τον φοβόμουν πολύ. Μετά απλώς τον σεβό- μουν, γιατί πέρασε πάρα πολλά. Είναι ένας άνθρωπος με πείρα στη ζωή. Ένας πατέρας δεν θέλει ποτέ το κακό του παιδιού του. Χαιρόταν που είχα πάντα σχέσεις με μοναστή- ρια και εκκλησίες, είναι κι αυτός θεοσεβούμενος άνθρωπος. Όλη η οικογένεια έτσι είμαστε. Όταν στα δεκαοχτώ μου πέρασα στη σχολή υπαξιωματι- κών στα Τρίκαλα, μου είπε «μπράβο» αλλά κι όταν τα πα- ράτησα κι έφυγα, γιατί δεν άντεχα άλλο, δεν μου έφερε καμία αντίρρηση.