Μάνη

Μ Α Ν Η 21 αιώνιους παραθεριστές στις λίμνες της Ελβετίας, τους αγγειο­ πλάστες της Σίφνου και της Μεσσηνίας, τους φαφλατάδες και τα φαντάσματα της Μυκόνου, τους Καραγκούνηδες της θεσσα­ λικής πεδιάδας, τους Νυκλιάνους και τους αχαμνόμερους της Μάνης, τους μικρούς λούστρους της Μεγαλόπολης, τους Φρά­ γκους του Μοριά, τους Βυζαντινούς του Μυστρά, τους Βενετσιά­ νους, τους Γενοβέζους και τους Πιζάνους του αρχιπελάγους, τα αγόρια που άρπαξαν για γενίτσαρους και τα κορίτσια για τα χα­ ρέμια, τις καταλανικές συμμορίες, τους ξυλουργούς που μιλάνε κουδαρίτικα στα Ζαγοροχώρια, εκείνους που μιλούν τα λουμπι­ νίστικα των μπορντέλων, τους Αγγλοσάξονες της Βαραγγείου Φρουράς, τους παλαιάς κοπής Εγγλέζους της Αγγλικής Εταιρείας της Ανατολής, τους κλέφτες και τους αρματολούς, τους Κρου­ μίδες της Κολχίδας, τους Κονιάρηδες της Λοξάδας, τους κοντρα­ μπατζήδες στο Αϊβαλί, τους κουρλούς της Κεφαλονιάς, τους ναυάρχους της Ύδρας, τους Φαναριώτες της Υψηλής Πύλης, τους πρίγκιπες και τους βογιάρους της Μολδοβλαχίας, τους αδελφούς Ράλλη της Ινδίας, τους Γουίταλ της Κωνσταντινούπολης, τους λεπρούς της Σπιναλόγκας, τους πολιτικούς κρατούμενους της Μακρονήσου, τους παλιννοστούντες Ελληνοαμερικανούς, τους δυο γιαπωνέζους πρώην κατάδικους στην Κρήτη, που ’ψηναν γουρούνια, τον μοναχικό νέγρο στα Χανιά κι έναν περιπλανώ­ μενο Άραβα που είδα χρόνια πριν στον Δομοκό, τον κινέζο πλα­ νόδιο τεϊοπώλη στο Κολωνάκι, που σκοτώθηκε στον πόλεμο από μια βόμβα – αν υπάρχουν όλοι αυτοί και πόσοι άλλοι, γιατί όχι και οι κρυφο-Εβραίοι του Ταΰγετου; Ανηφορίζαμε με ιλιγγιώδη ταχύτητα. Καθώς παίρναμε κάθε μακριά στροφή, από κάτω ξεδιπλωνόταν κι από μια νέα έκταση της Λακωνίας. Αυτοί οι πρόποδες ήταν ήδη στη σκιά, όμως οι αντικρινές πλαγιές του Πάρνωνα φαίνονταν άυλες στο απαλό