Μακάρι όλα να πάνε καλά

Μ Α Κ Α Ρ Ι Ο Λ Α Ν Α Π Α Ν Ε Κ Α Λ Α 21 λημένοι ο ένας πάνω στον άλλον πάνω στη σημύδα, σαν δυο ξαναμμένοι δεκατετράχρονοι. Σου λέω να συνεχίσουμε, αλλά αυτό δεν μπορεί να γίνει εκεί μέσα, με τόσο κόσμο. Σου εκμυστηρεύομαι ότι υπάρχει κάποιος εκεί μέσα που είναι θλιμμένος και δεν ξέρω αν το λέω για να καυχηθώ ή επειδή νοιάζομαι ή επειδή θέλω να φανώ στοργική στα μάτια σου. Όλα είναι αρκετά θολά, όλα γίνονται παρορμητικά τώρα. Περνάμε τη βραδιά μας χορεύοντας με τους φίλους μας και τρέχοντας έξω στη σημύδα για χαϊδολο­ γήματα, εναλλάξ. Με όλο και μεγαλύτερη ένταση καθώς προ­ χωράει η βραδιά. Κάποια στιγμή ανταλλάσσουμε τηλέφωνα. Αυτό απλοποιεί τη διαδικασία και συνεννοούμαστε για την επόμενη συνάντηση στη σημύδα. Στη μία η ώρα το πάρτι τελειώνει και δύο λεωφορεία με­ ταφέρουν ξανά όλους τους καλεσμένους στη Στοκχόλμη. Κα­ θόμαστε στις πρώτες θέσεις, κι έχω σιγουρευτεί ότι το Θλιμ­ μένο Κουτάβι είναι στο άλλο λεωφορείο και έτσι μπορώ να σε φιλάω χωρίς αναστολές στο σκοτάδι. Οι επιβάτες που κάθο­ νται πίσω ουρλιάζουν. Ανάμεσα στα φιλιά με αναγκάζεις ν’ ακούω AC/DC με ένα από τα ακουστικά σου. Λέω ότι δεν νομίζω πως είναι και τόσο καλοί και εξηγώ –με όσο πιο μπλα­ ζέ ύφος γίνεται– ότι έχω δουλέψει μαζί τους κάποιες φορές. Η πληροφορία δεν φαίνεται να σ’ εντυπωσιάζει και λες εντά­ ξει, αλλά άκου εδώ, άκου αυτό εδώ, και μετά με ξαναφιλάς. Με σηκώνεις και με καθίζεις καβάλα στο γόνατό σου. Μου αρέσει να με σηκώνεις έτσι και τρελαίνομαι να κάθομαι στο γόνατό σου. Καβάλα, επιτέλους. Όταν το λεωφορείο φτάνει στη Μεντμποργιαρπλάτσεν μια