Μακάρι όλα να πάνε καλά

Μ Α Κ Α Ρ Ι Ο Λ Α Ν Α Π Α Ν Ε Κ Α Λ Α 19 δεν με νοιάζει. Χορεύω και είμαι μεθυσμένη και όλα είναι όπως πρέπει να είναι. Και μετά, ξαφνικά, εσύ στέκεσαι εκεί. Δεν σ’ έχω ξαναδεί, αποκλείεται να ήρθες με το ίδιο λεωφορείο. Ο φίλος σου, που είναι γνωστός μου, λέει ότι θα με συστήσει σ’ ένα άτομο που «με αγαπάει». Και να σου εσύ. Στέκεσαι εκεί και χαζογελάς. Ψηλός κι αδύνατος, έχεις ένα χαμόγελο σαν οριζόντιο τρίγω­ νο. Χαμογελάς σαν καουμπόης σε παλιά ταινία. Στραβά και πλατιά και ανεπιτήδευτα. Ένα χαμόγελο που απλώνεται σε όλο το πρόσωπό σου. Σκέφτομαι ότι θα γινόσουν μια υπέρο­ χη γελοιογραφία, από αυτές που κάνουν τον κόσμο να χαί­ ρεται. Φοράς και καπέλο. Πρέπει να γείρω αρκετά πίσω για να σε κοιτάξω. Δεν έχεις ακούσει πώς σε παρουσίασε ο κοινός φίλος μας, αλλά δεν πειράζει. Δεν φαίνεσαι για τύπος που θα τον ένοιαζε κιόλας. Έχω το συνήθειο να παίρνω το πάνω χέρι όταν είμαι μεθυ­ σμένη. Σαν να θέλω να προστατευτώ από τον κίνδυνο της απόρριψης, αρπάζω αμέσως την ευκαιρία όταν παρουσιάζε­ ται και απόψε η ευκαιρία είσαι εσύ. Πήρα αυτή την απόφαση γιατί σε βρίσκω ελκυστικό. Ψηλός και αδύνατος – έχεις κι αυτό το χαμόγελο. Τα μάτια σου είναι τεράστια, γιγάντια. Θα είχε μεγάλη πλάκα να σε ζωγράφιζα. Σε παίρνω από το χέρι, δεν αντιδράς καθόλου όταν το κάνω και σε βγάζω έξω στην αυλή. Είναι ακόμη μέρα και η ώρα δεν πρέπει να είναι παρα­ πάνω από εννιά, αλλά ποιος νοιάζεται για τόσο πεζά πράγ­ ματα – ούτε εγώ ούτε εσύ. Στο φως βλέπω ότι τα μάτια σου είναι υπερβολικά γαλανά. Σκέφτομαι να σε ρωτήσω αν φοράς φακούς επαφής. Όχι ακόμη όμως.