Μακάρι όλα να πάνε καλά

C A R O L I N A S E T T E R W A L L 18 καθόλου τι θέλω. Και δεν ξέρω τι θέλω εδώ και πάρα πολύ καιρό. Η αόριστη επιθυμία να σταματήσω να σαχλαμαρίζω και να βρω κάποιον με τον οποίον θα νιώθω ωραία δεν αρκεί στην πράξη για να πάνε καλά τα πράγματα. Εδώ και μερικά χρόνια είναι κάπως χάλια η κατάσταση. Αλλά αυτό δεν χρειά­ ζεται να το μάθει ο τύπος από τη Βόρεια Σουηδία. Έτσι κι αλλιώς δεν θα ζήσουμε μαζί. Στο λεωφορείο πίνω κρασί και, καθώς το ποτήρι αδειάζει και τα χιλιόμετρα σωρεύονται ανά­ μεσα σ’ εμένα και στη Στοκχόλμη, αρχίζω να αισθάνομαι καλύτερα. Όλα είναι ακριβώς όπως πρέπει – τουλάχιστον στο περίπου. Χορεύω επί ώρες, το πόδια μου δεν λένε να σταματήσουν με τίποτα. Το στόμα μου δεν λέει να σταματήσει να πίνει κρασί. Σκαρφαλώνω σ’ ένα παράθυρο με μεγάλο περβάζι στην αίθουσα εκδηλώσεων του παλιού σχολείου, είμαι εκεί μόνη και χορεύω απολαμβάνοντας το γεγονός ότι είμαι απρόσιτη, ενώ ταυτόχρονα πολλά βλέμματα πέφτουν πάνω μου. Οι φίλοι μου ξέρουν ότι είμαι εκείνη που πάντα σκαρ­ φαλώνει σε έπιπλα στα μπαρ, σε καρέκλες, σε ηχεία, σε σκηνές και σε περβάζια και χορεύει. Μόνη, κατά προτίμη­ ση. Κι αυτό έχει γίνει κάτι σαν μοτίβο, δηλαδή. Τα ίδια κι απόψε. Πότε χορεύω στην πίστα, πότε στο ψηλό παράθυρο και πότε τρέχω στην εξέδρα του ντιτζέι και ουρλιάζω μαζί με τους φίλους μου που παίζουν δίσκους. Πάω για κατού­ ρημα στο δάσος απέξω, όταν η ουρά για τις τουαλέτες είναι πολύ μεγάλη. Πού και πού τον βλέπω στη λαοθάλασσα και κάθε φορά ανταποδίδει το βλέμμα. Γνέφει και χαιρετάει, αλλά έχει όψη θλιμμένη. Οι φίλοι μου έχουν αρχίσει να τον αποκαλούν Θλιμμένο Κουτάβι. Γελάω. Κακίες λέμε, αλλά