Μακάρι όλα να πάνε καλά

Μ Α Κ Α Ρ Ι Ο Λ Α Ν Α Π Α Ν Ε Κ Α Λ Α 17 Είμαι τριάντα χρόνων κι ακόμη δεν έχω βάλει σε τάξη τα ερωτικά μου. Πριν από μερικές μέρες χώρισα μ’ έναν τύπο που έβγαινα για λίγο από τη Βόρεια Σουηδία, ο οποίος για μια στιγμή μου είχε φανεί ότι ήταν ο σωστός άντρας για μένα, αλλά συνειδητοποίησα αρκετά σύντομα ότι δεν ήταν καθόλου έτσι. Και έβαλα τέλος με τον δικό μου, συνηθισμένο τρόπο. Του έστειλα ένα μέιλ στο οποίο του έλεγα ότι δεν έφταιγε καθόλου εκείνος, απλώς εγώ δεν ήμουν στην καλύτερη φάση της ζωής μου. Δεν ξέρω γιατί δυσκολεύομαι τόσο να πω όχι. Αγχώνομαι με τη σκέψη ότι θα πληγώσω κάποιον και φαντά­ ζομαι ότι δεν του χαλάω μόνο τη μέρα και τη βδομάδα, αλλά και την αυτοπεποίθηση και τη χαρά για ζωή. Νιώθω τρομερές ενοχές όταν πρέπει να χωρίσω –ώστε να μη συνεχίσω κάτι που με αγχώνει–, με αποτέλεσμα πολλές φορές να μένω πολύ περισσότερο σε μια σχέση που δεν μου αρέσει. Υποσχέθηκα στον εαυτό μου και στον ψυχοθεραπευτή μου να το σταμα­ τήσω αυτό, οπότε τώρα χωρίζω γρηγορότερα απ’ ό,τι παλιά. Αλλά με το ίδιο άγχος που είχα πάντα. Έτσι ήμουν από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου. Τώρα το έκανα πάλι. Αυτή τη φορά τα πράγματα πήγαν αρκετά καλά. Πιθανώς επειδή βγαίναμε μόνο μερικές βδομάδες και ίσως επειδή ού­ τε αυτός ήταν και πολύ ερωτευμένος μαζί μου. Πήγαν μάλι­ στα τόσο καλά ώστε ν’ αποφασίσει να κρατήσει το εισιτήριό του για το πάρτι –το είχε αγοράσει επειδή εγώ επέμεινα να με συνοδεύσει– και να πάει. Με μια φίλη. Σαν φίλος. Ενοχλούμαι όταν τον βλέπω στο λεωφορείο, αλλά τον χαι­ ρετάω, τον αγκαλιάζω και υποκρίνομαι πως είναι όλα μια χαρά. Ότι δεν φταίω σε τίποτα. Μια γυναίκα απελευθερωμέ­ νη που ξέρει τι θέλει. Βέβαια η αλήθεια είναι ότι δεν ξέρω