Μακάρι όλα να πάνε καλά

Μ Α Κ Α Ρ Ι Ο Λ Α Ν Α Π Α Ν Ε Κ Α Λ Α 15 νένας δεν τον κάνει να γελάει όπως εσύ. Όταν σας ακούω να παίζετε στο πίσω κάθισμα και μπαίνω από τη Νινεσβέγκεν στην Τιρεσεβέγκεν, η οποία μας βγάζει στο Βέντελσε, ενώ πλησιάζουμε στο σπίτι των γονιών σου, σκέφτομαι πως όντως αγαπώ την οικογένειά μου τελικά. Απλώς τυχαίνει να είναι δύσκολα τα πράγματα τώρα. Βοηθάς τον πατέρα σου να φτιάξει το αυτοκίνητο. Εγώ πίνω τσάι με τη μητέρα σου. Με ανακρίνει, με διακριτικότη­ τα και σεβασμό, για το πώς περνάμε. Απαντώ, λιγότερο δια­ κριτικά αλλά με σεβασμό, ότι μας έχουν πέσει πολλά μαζί τώρα τελευταία. Ότι δεν κοιμόμαστε πολύ και ότι εσύ είσαι μέσα στο άγχος. Ότι η μετακόμιση μας έβγαλε το λάδι, ότι ο Ίβαν βλέπει εφιάλτες και ότι θηλάζει τις νύχτες. Δεν προλα­ βαίνουμε να σκεφτούμε ούτε καν πώς αισθανόμαστε, της λέω, αν και είναι ψέμα. Διακρίνω το αυτοκίνητο του αδελφού σου στο δρομάκι της αυλής. Δεν είχε ειδοποιήσει ότι θα έρθει και βλέπω από το παράθυρο της κουζίνας πόσο ξαφνιάζεστε και οι δύο για τη σημερινή συνάντησή σας. Γελάτε όταν αγκαλιάζεστε. Σε χτυ­ πάει στην πλάτη, δεν φαίνεσαι μέσα στην αγκαλιά του. Πάντα ήταν πολύ πιο μεγαλόσωμος από σένα. Πιο κοντός αλλά φαρ­ δύτερος, πιο γεροδεμένος. Λάμπεις ολόκληρος όταν σου λέει κάτι που σε κάνει να γελάς στον δρόμο για το σπίτι. Σε ακούω ν’ ανεβαίνεις γρήγορα τις σκάλες, βιάζεσαι να έρθεις στην κουζίνα, θέλεις να του δείξεις τον Ίβαν. Ο μεγάλος σου αδελ­ φός τον έχει συναντήσει μόνο μια φορά. Δεν μπορέσαμε τε­ λικά να ξαναβρεθούμε, όλοι είχαμε πολλές ασχολίες αυτόν τον καιρό. Πιάνει τον Ίβαν και τον κανακεύει, λέει πόσο μεγάλος έχει γίνει ο γιος μας και πόσο πολύ σου μοιάζει. Σε αποκαλεί