Οι μαγεμένες

33 Ο Ι Μ Α Γ Ε Μ Ε Ν Ε Σ Όλοι οι αρχηγοί –ο Τσόκρης, ο Μίχος, ο Μπότσαρης, ο Ζυμβρακάκης, ο Γρίβας και οι υπόλοιποι–, καθένας τους σημαντικός, εξορίστηκαν. Όλοι! Αυτή ήταν μια ήττα της δημοκρατίας…» έλεγε ο Δάσκαλος και κάθε τόσο σκούπιζε τον ιδρώτα από το κούτελο. Μέσα στο χαμόσπιτο, το χτισμένο με πλιθιά και πέτρες, έβραζε ο τόπος από τις ανάσες και τις ιδρωμένες κάπες των παραβρισκόμενων. Και δεν ήταν μόνο η ζέστα · η στενόμακρη κάμαρη είχε ντουμανιάσει από τον καπνό των σέρτικων σι- γαρέτων και μάταια η λάμπα με το μουτζουρωμένο γυαλί προσπαθούσε να τους φωτίσει. Ούτε ο αέρας ανανεωνόταν με κάποιον τρόπο, τι να σου ’κανε η χαραμάδα κάτω από την πόρτα άμα τα παραθυρόφυλλα ήσανε κλειστά για λόγους ασφαλείας; Και σαν να μην έφτανε η πνιγηρή ατμόσφαιρα, ήταν και εκείνα τα τρομακτικά παιχνίδια που έκανε η ψηλόλιγνη σκιά του Δάσκαλου πάνω στους υγρούς τοίχους και στα δοκάρια της οροφής, παιχνίδια για τα οποία ευθυνόταν το κίτρινο φως από μια άλλη πηγή, από ένα κερί, που κόντευε πια να λιώσει πάνω στο τραπέζι. Οι παρόντες, ίσαμε είκοσι πέντε τριάντα νοματαίους, άλλοι ασπρομάλληδες, άλλοι πάνω στην ακμή της δύναμής τους και κάμποσα αμούστακα παιδιά, τον άκουγαν με προ- σοχή. Κάποιοι έφερναν βόλτα στα χέρια τους τα φέσια, τα άφηναν πάνω στα γόνατα, τα έπιαναν ξανά και δώσ’ του πάλι. Ένας δυο ίσιαζαν τα υφαντά τους παντελόνια σχεδόν με μανία, έπλεκαν και ξέπλεκαν οι μεγαλύτεροι τα αμάθητα