Μάκβεθ

J O N E S B O 10 ποτέ στιγμή να πω ότι μου λείπουν οι κερδοσκόποι βιομήχανοι, αλλά αυτοί τουλάχιστον πλούτιζαν από τίμια επαγγέλματα. Σε αντίθεση με τις τρεις μπίζνες απ’ όπου πλουτίζουν στις μέρες μας διάφοροι: τον τζόγο, τα ναρκωτικά και την πολιτική». Στο Διαμέρισμα 3 ο άνεμος σάρωσε το Αρχηγείο της Αστυ- νομίας, το καζίνο Ινβερνές και δρόμους που ήταν έρημοι λόγω της βροχής, αν και υπήρχαν ακόμη λίγοι πεζοί που περπατού- σαν βιαστικά, άλλοι κάτι ψάχνοντας και άλλοι φεύγοντας από εκεί. Διασχίζοντας όλοι τον κεντρικό σιδηροδρομικό σταθμό, όπου δεν έφταναν, ούτε αναχωρούσαν τρένα, αλλά τον κατοι- κούσαν φαντάσματα και περιπλανώμενοι. Τα φαντάσματα εκείνων –και των απογόνων τους– που είχαν χτίσει κάποτε αυτή την πόλη με πίστη στον εαυτό τους, επαγγελματικό ήθος και με τη βοήθεια του Θεού και της τεχνολογίας τους. Και οι περιπλανώμενοι στην εικοσιτετράωρη πιάτσα των ναρκωτικών, όπου πουλιόταν το «φίλτρο», ένα εισιτήριο για τον παράδεισο και για μια βέβαιη κόλαση. Στο Διαμέρισμα 2 ο αέρας σφύριζε στις καμινάδες της Γκρέιβεν και της Εστέξ, των δύο μεγαλύτερων εργοστασίων της πόλης, που και αυτά είχαν κλείσει πρόσφατα. Κατασκεύα­ ζαν και τα δύο ένα κράμα μετάλλου, αλλά από τι ακριβώς ούτε αυτοί που δούλευαν στους κλίβανους δεν ήξεραν να πουν με σιγουριά, ήξεραν μόνο ότι οι Κορεάτες είχαν αρχίσει να κατασκευάζουν το ίδιο κράμα φτηνότερα. Ίσως αυτό που έκα- νε ορατή την παρακμή να ήταν το κλίμα της πόλης ή ίσως να ήταν η φαντασία· ίσως ήταν απλώς η βεβαιότητα της χρεοκο- πίας και της διάλυσης αυτή που έκανε τα σιωπηλά, ερημωμέ- να εργοστάσια να φαίνονται, όπως έλεγε ο Κάιτ, σαν «λεηλα- τημένοι ναοί του καπιταλισμού σε ένα τοπίο εγκατάλειψης και δυσπιστίας». Παρασυρμένη από τον άνεμο, η βροχή στράφηκε νοτιοανα- τολικά, πάνω από δρόμους με σπασμένους φανοστάτες, όπου παραμόνευαν τσακάλια, στριμωγμένα πάνω σε τοίχους για να