Μάκβεθ

Μ Α Κ Β Ε Θ 9 επιτέλους έναν σωτήρα. Στα χρόνια του Κένεθ, ο Γουόλτ Κάιτ ήταν ο μόνος άνθρωπος στην πόλη που είχε το θάρρος να επικρίνει ανοιχτά τον διοικητή της αστυνομίας και να τον κατηγορεί για μερικά από τα εγκλήματά του. Αυτό το βράδυ στην εκπομπή του ο Κάιτ ενημέρωνε το ακροατήριο ότι το δημοτικό συμβούλιο θα έκανε ό,τι μπορούσε για να καταργή- σει τις εξουσίες που είχε παραχωρήσει με το έτσι θέλω ο Κένεθ στην αστυνομία, καθιστώντας τον διοικητή της την πραγματική εξουσία στην πόλη. Παραδόξως, σχολίασε ο Κάιτ, αυτό σήμαινε ότι ο διάδοχός του, ο καλός δημοκράτης Ντάν- καν, θα δυσκολευόταν να επιβάλει τις μεταρρυθμίσεις του. Και συνέχισε λέγοντας ότι στις επικείμενες δημοτικές εκλογές ο Τούρτελ, «ο επί σειρά ετών και κατά συνέπεια ο παχύτερος δήμαρχος της χώρας, θα κατεβεί μόνος, χωρίς αντίπαλο. Για- τί ποιος μπορεί να ανταγωνιστεί τον Τούρτελ, τη χελώνα; Κανένας. Απολύτως κανένας. Οποιαδήποτε κριτική εναντίον του χτυπάει στο καβούκι της λαϊκίστικης εγκαρδιότητας και της άμεμπτης ηθικής του και εξοστρακίζεται. Στο Διαμέρισμα 4 Ανατολικά η σταγόνα πέρασε πάνω από το Όμπελισκ, το εικοσαώροφο ξενοδοχείο-καζίνο από γυαλί που ξεπρόβαλλε σαν λαμπερό τεντωμένο δάχτυλο από την άθλια μάζα των μαυριδερών τετραώροφων κτιρίων που αποτελούσαν την πόλη. Ήταν αντίφαση για πολλούς το γεγονός ότι όσο συρ- ρικνωνόταν η βιομηχανία και αυξανόταν η ανεργία τόσο δημο- φιλές είχε γίνει να χάνουν οι κάτοικοι χρήματα που δεν είχαν, τζογάροντας στα δύο καζίνα της πόλης. «Η πόλη που έπαψε να δίνει και άρχισε να παίρνει» τερέτιζε ο Κάιτ στα ραδιοκύματα. «Στην αρχή εγκαταλείψαμε τη βιο­ μηχανία και μετά τον σιδηρόδρομο, ώστε να μην μπορεί να δραπετεύσει κανένας. Ύστερα αρχίσαμε να πουλάμε ναρκωτικά στους πολίτες –και μάλιστα τα προμηθεύονται από εκεί όπου κάποτε αγόραζαν εισιτήρια τρένου–, ώστε να μπορούμε να τους ληστεύουμε με την άνεσή μας. Δεν θα το πίστευα ότι θα έφτανε