Λύτρωση

Λ Υ Τ Ρ Ω Σ Η 13 βάρος πάνω στην πόρτα του κουβούκλιου, το μάνταλο έσπασε και η πόρτα κοπάνησε τη Στέλλα στο κεφάλι, ρίχνοντάς την προς τα πίσω ακίνητη και ζαλισμένη. Χτύπησε πάνω στη λεκάνη της τουαλέτας. Προσπαθώντας να διώξει τη ναυτία, επιχείρησε να κοιτάξει το πρόσωπο του ανθρώπου που της έκανε επίθεση. Στην αρχή σκέφτηκε ότι ήταν κρυμμένο στο μισοσκόταδο, τόσο μαύρο ήταν. Της πήρε μια στιγμή για να καταλάβει ότι κοιτούσε μια γυαλιστερή μάσκα Νταρθ Βέιντερ κάτω από τη σκούρα κουκού­ λα ενός άνορακ. Δυο μάτια την κοιτούσαν πίσω από τις αμυγδα­ λόσχημες τρύπες αλλά δεν μπορούσε να αποκρυπτογραφήσει την έκφρασή τους. Ένα γαντοφορεμένο χέρι τής άρπαξε το τηλέφωνο. Καθώς ο άντρας άρχισε να το περιεργάζεται, η Στέλλα ευχήθηκε να ήταν κάποιος κλέφτης. Μπορούσε να πάρει το τηλέφωνό της, αν ήθελε. Όπως και ό,τι είχε στις τσέπες της. Όλο τον μισθό της για τον μήνα. Την τσάντα της. Τα πάντα. Αρκεί να μην άπλωνε χέρι πάνω της. «Λοιπόν, λοιπόν». Η φωνή του άντρα ήταν παράξενη και έμοιαζε με του Νταρθ Βέιντερ. Ήταν τραχιά, λες και ο λαιμός του είχε επίστρωση από γυαλόχαρτο. Η μάσκα θα πρέπει να ήταν εφοδιασμένη με έναν φτηνό μετατροπέα φωνής. Έστρεψε το τη­ λέφωνο προς το μέρος της σαν να ήθελε να τη φωτογραφίσει καθισμένη στην τουαλέτα. Στα μάγουλά της άρχισαν να κυλούν δάκρυα. Τι έκανε; Γιατί ένας κλέφτης να θέλει ένα βίντεο ή μία φωτογραφία της κατόχου του τηλεφώνου; «Λοιπόν, θέλω να βά­ λεις τα δυνατά σου». «Τι;» Η Στέλλα γλίστρησε προς τα πίσω στο κάθισμα της λεκάνης μέχρι που η πλάτη της κόλλησε στον τοίχο και η αίσθηση της σκληρής, παγωμένης επιφάνειας μέσα από τη λεπτή μπλούζα της απλώς χειροτέρεψε τα ρίγη της. «Ζήτα συγγνώμη». Δεν προσπάθησε στιγμή να αντισταθεί, αλλά έκανε ότι μπο