Λώρα: Η τελευταία των Μαρξ

ΛΩΡΑ, Η ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΤΩΝ ΜΑΡΞ 17 τρός, δεν θα του έλεγε σε καμία περίπτωση κατάμουτρα ότι δεν ήταν πια τζόβενο . Αλλά μήπως δεν το έβλεπε στην έκ- φρασή του; Δεν είχε ξεμωραθεί ακόμη. Καταλάβαινε πολύ καλά ότι όλοι τον αντιμετώπιζαν περίπου σαν απόμαχο. Εβδομήντα χρονών άνθρωπος, τα είχε φάει τα ψωμιά του. Ο σεβασμός στην ιστορία του, στο όνομά του και –γιατί να το κρύψει άλλωστε;– στο όνομα της γυναίκας του, ήταν αυτά που τον κρατούσαν ακόμα στην επιφάνεια των κοινωνικών κύκλων. Κατά τα άλλα, ένιωθε ήδη στο περιθώριο της ζωής. Έρμαιο εκείνης της ρημαδοκατάστασης που κάθε χρόνο του στερούσε και πιο πολύ την όρεξη για πολιτικούς αγώνες, για γλέντια,για κάθε είδους περιπέτεια: για ό,τι δηλαδή τον κρα- τούσε ανέκαθεν ζωντανό και δραστήριο. Βύθισε τα πόδια του στο ζεστό σαπουνόνερο και ένιωσε τα σφιγμένα μέλη του να παραλύουν. Καθώς η Μπερτ τού έτριβε απαλά τις πατούσες, σκέφτηκε πόσο ευχάριστα θα ήταν να τελείωνε εκείνη τη στιγμή η ζωή του.Εκείνη τη στιγ- μή,ακριβώς έτσι · στο ζεστό του σπίτι,ήσυχα,οικεία,αποχαυ- νωτικά · δίχως πόνο,δυσκολίες και δράματα. Και μόνο στη σκέψη ένιωσε υπέροχα. Κατέβασε από τη βιβλιοθήκη ένα αντίτυπο από το έργο Τα αμερικάνικα τραστ με κάποιες σκέψεις του γύρω από τον ανα- δυόμενο ρόλο των ΗΠΑ στη διεθνή οικονομία και τη διαφαι- νόμενη μετατόπιση του παγκόσμιου καπιταλιστικού κέ- ντρου από την Αγγλία στις Ηνωμένες Πολιτείες. Θεωρούσε ότι ήταν το πιο σημαντικό οικονομικοπολιτικό φαινόμενο της εποχής, κυρίως μετά την εμφάνιση των νέων