Λόγια νεκρών

Λ Ο Γ Ι Α Ν Ε Κ Ρ Ω Ν 13 ραλία στην άλλη άκρη της πόλης, ακόμα κι αν ο καιρός δεν το δικαιολογούσε. Έτρωγαν στο καινούργιο εστιατόριο ανάμεσα στους αμμόλοφους, ένα κτίριο που ανήκε στον Οργανισμό για τη Διαχείριση Προστατευόμενων Τοποθεσιών, στην ουσία ένα πα­ ράπηγμα στην παραλία. Υπέροχα πρωινά και γεύματα που τα καταβρόχθιζαν πριν επιστρέψουν στην αμμουδιά και το νερό. Σχεδόν μια βδομάδα γαλήνης, όσο πιο κοντά στην ευτυχία είχαν φτάσει την τελευταία χρονιά. Ένα βράδυ, καθώς ο αφρός της θάλασσας χτύπαγε απαλά σαν ψίθυρος το παράθυρο του δωματίου, συζητούσαν για τη συνιστώμενη ψυχοθεραπεία. «Τι κακό θα μπορούσε να κάνει;» ρώτησε ο Άλιστερ. Περισσότερο απ’ όσο φαντάζεσαι, είχε σκεφτεί η Φλάναγκαν αλλά είπε «Εντάξει, θα το δοκιμάσω». Και ο Άλιστερ την είχε αγκαλιάσει και είχαν κάνει έρωτα πρώτη φορά εδώ και μήνες. Ο Άλιστερ δεν είδε εφιάλτες εκεί­ νο το βράδυ, σχεδόν καθόλου την εβδομάδα που πέρασαν στη θάλασσα. Μετά όμως, όταν γύρισαν στο σπίτι τους έξω από τη Μόιρα, ο νυχτερινός τρόμος επέστρεψε. Έκτοτε δεν είχαν πολ­ λές προσωπικές στιγμές με τον άντρα της. «Τέλος χρόνου» είπε ο Δρ Μπρέιντι με εκείνο το ψεύτικο χαμόγελό του. Η Φλάναγκαν κοίταξε πίσω της και είδε ότι η συνεδρία είχε τελειώσει. Είπε δόξα τω Θεώ από μέσα της και έφυγε χαιρε­ τώντας όσο πιο βιαστικά γινόταν.