Λόγια νεκρών

S T U A R T N E V I L L E 10 «Έκανε την επιλογή του» είπε. «Εκείνο το πρωί σκόπευε να με σκοτώσει. Δεν τα κατάφερε. Τον σκότωσα εγώ». Ο Δρ Μπρέιντι έκανε μια παύση, κοιτάζοντάς τη στα μάτια με ένα αμυδρό χαμόγελο στα χείλη, που σε κάποιον μπορεί να φαινόταν ευγενικό, αλλά όχι στη Φλάναγκαν. «Δεν σκότωσες όμως εκείνον» είπε. «Σκότωσες τον άλλον. Τον ένοπλο. Ο Κόλιν Τάντι το έσκασε με τη μηχανή του. Δεν έφταιγες εσύ που κατέληξε στις ρόδες του λεωφορείου». Η Φλάναγκαν είδε τον εαυτό της έξω από το μικρό σπίτι σε μια σειρά πανομοιότυπων οικιών, στα προάστια του Λίσμπερν, όπου είχε πάρει κατάθεση από ένα θύμα επίθεσης. Θυμόταν τον δρόμο, το γκράφιτι λευκό στα κόκκινα τούβλα. Είδε τη μηχανή, τους δυο άντρες, το ημιαυτόματο που τη σημάδευε, ένιωσε το Glock 17 στο χέρι της. Κάτι ζεστό έσκισε τον αέρα κοντά στο αυτί της. Έπειτα το κράνος του συνεπιβάτη άνοιξε στα δύο, το μπλοκαρι­ σμένο πιστόλι άχρηστο στο χέρι του. Ένιωσε τον άδειο κάλυκα να πετάγεται από τη θαλάμη του Glock της και να αναπηδά στο μάγουλό της. Στο μυαλό της άκουσε το μέταλλο να χτυπάει στο πεζοδρόμιο, ένας ήχος σαν στολίδι που έπεφτε από το χριστου­ γεννιάτικο δέντρο, αλλά ήξερε ότι δεν ήταν δυνατόν να το έχει ακούσει μέσα απ’ όλον τον θόρυβο της κίνησης και τις φωνές. Είδε τον συνεπιβάτη –τον Πίτερ Χάνρατι, όπως έμαθε αρ­ γότερα– να γέρνει προς τα πίσω στη θέση του. Τότε του φύτε­ ψε μια σφαίρα στο στήθος. Αυτή τη φορά ο κάλυκας στροβιλί­ στηκε μες στα μαλλιά της πριν πέσει, πριν πέσει σαν τον συνε­ πιβάτη – μόνο που εκείνος δεν έπεσε. Το σώμα του έμεινε να κρέμεται πάνω από την πίσω ρόδα της μηχανής, τα χέρια του πεσμένα στο πλάι, τα πόδια σκαλωμένα στα στηρίγματα. Η Φλάναγκαν σημάδεψε τον οδηγό, είδε τον φόβο στα μάτια του καθώς ευθυγράμμιζε τα μπροστά και πίσω σκόπευτρα του περίστροφού της.