Λόγια νεκρών

1 Η ανακρίτρια αρχιεπιθεωρήτρια Σερίνα Φλάναγκαν είχε στυλώσει το βλέμμα στο κουτί με τα χαρτομάντιλα πάνω στο τραπεζάκι ανάμεσα σε εκείνη και τον Δρα Μπρέιντι. Ένα απαλό φύλλο προεξείχε, περίμενε τα δάκρυά της. Όπως όταν είχε γίνει η διάγνωση του καρκίνου της – ένα τέτοιο κουτί υπήρχε πρόχειρο στο γραφείο. Δεν το είχε χρειαστεί τότε και δεν το χρειαζόταν ούτε και τώρα. Ο Δρ Μπρέιντι βέβαια δεν ενδιαφερόταν για αφύσικα κύτ­ ταρα, νεοπλασίες, όγκους. Τον απασχολούσε το μυαλό της Φλά­ ναγκαν. Καθόταν σταυροπόδι στην καρέκλα στην άλλη πλευρά του τραπεζιού και δάγκωνε την άκρη ενός στιλό. Τιναζόταν και χτυπούσε στα δόντια του, ένας επίμονος θόρυβος που της ξυ­ πνούσε αναμνήσεις από αίθουσες εξετάσεων και χώρους ανα­ μονής και την έκανε να μπήγει τα νύχια στις παλάμες της. Ο ψυχοθεραπευτής σούφρωσε τα χείλια και εισέπνευσε από τη μύτη με έναν τρόπο που η Φλάναγκαν βρήκε ακόμα πιο εκνευριστικό από τον θόρυβο του στιλό. Εκνευριστικό γιατί ήξερε ότι προηγούνταν άλλης μιας ερώτησης που δεν είχε καμία όρεξη να απαντήσει. «Αισθάνεσαι ότι χρωστάς κάτι στην οικογένεια του Κόλιν Τάντι;» ρώτησε. «Όχι» απάντησε η Φλάναγκαν. «Τίποτα». «Είσαι κατηγορηματική».