Λίγη ζωή

H A N Y A Y A N A G I H A R A 12 Όταν το είπαν αυτό στον Τζέι Μπι και τον Μάλκομ, ωστόσο, το μετέτρεψαν σε κωμωδία: το πάτωμα του διαμερίσματος ήταν γεμάτο ποντικοκούραδα, ο άντρας απέναντί τους μόνο που δεν τους είχε δείξει τ’ αχαμνά του, η διαχειρίστρια ήταν αναστατωμένη επειδή είχε φλερτάρει τον Γουίλεμ κι αυτός δεν είχε ανταποκριθεί. «Ποιος θέλει να ζήσει γωνία Εικοστής Πέμπτης και Δεύτερης, τέλος πάντων;» ρώτησε ο Τζέι Μπι. Ήταν στο Φο Βιετ Χουόνγκ στην Τσάιναταουν, όπου πήγαιναν για φαγητό δύο βράδια τον μήνα. Το Φο Βιετ Χουόνγκ δεν ήταν πολύ καλό –το φο ήταν παράξενα ζαχαρέ- νιο, ο χυμός του μοσχολέμονου σαν σαπούνι, και ύστερα από κάθε γεύμα τουλάχιστον ένας τους αρρώσταινε– αλλά εξακολουθούσαν να πηγαίνουν, τόσο από συνήθεια, όσο και από ανάγκη. Στο Φο Βιετ Χουόνγκ έπαιρνες μια γαβάθα σούπα ή ένα σάντουιτς με πέντε δο- λάρια, ή έπαιρνες ένα από τα κυρίως, που στοίχιζαν από οκτώ έως δέκα δολάρια μα ήταν πολύ μεγαλύτερα, έτσι μπορούσες να φυλάξεις το μισό για την επόμενη μέρα ή για να τσιμπήσεις αργότερα το ίδιο βράδυ. Μόνο ο Μάλκομ δεν έτρωγε ποτέ ολόκληρο το κυρίως του, ούτε ποτέ φυλούσε το άλλο μισό, και όταν τελείωνε το φαγητό του, έβαζε το πιάτο του στη μέση του τραπεζιού ώστε ο Γουίλεμ και ο Τζέι Μπι –που μονίμως πεινούσαν– να φάνε το υπόλοιπο. «Φυσικά και δεν θέλουμε να ζήσουμε γωνία Εικοστής Πέμπτης και Δεύτερης, Τζέι Μπι» είπε ο Γουίλεμ υπομονετικά «μα δεν έχουμε και άλλη επιλογή. Δεν έχουμε λεφτά, το ξέχασες;». «Δεν καταλαβαίνω γιατί δεν μένεις εκεί που είσαι» είπε ο Μάλκομ, που τώρα στριφογύριζε τα μανιτάρια και το τόφου –έπαιρνε πάντα το ίδιο πιάτο: μανιτάρια πλευρώτους και σιγοβρασμένο τόφου με μια παχύρρευστη καφέ σάλτσα– στο πιάτο του, ενώ ο Γουίλεμ και ο Τζέι Μπι το κοιτούσαν. «Ε λοιπόν, δεν γίνεται» είπε ο Γουίλεμ. «Δεν θυμάσαι;» Πρέπει να το είχε εξηγήσει στον Μάλκομ καμιά δεκαριά φορές το τελευταίο τρίμηνο. «Θα έρθει ο γκόμενος του Μέριτ, οπότε πρέπει να φύγω». «Μα γιατί πρέπει να φύγεις εσύ ;» «Επειδή το συμβόλαιο είναι στο όνομα του Μέριτ, Μάλκομ!» είπε ο Τζέι Μπι.