Λίγη ζωή

H A N Y A Y A N A G I H A R A 36 ση, υπομένοντας εκνευρισμένος ένα από τα ατέλειωτα κινηματογρα- φικά αφιερώματα του πατέρα του στον Όζου. Όταν ήταν μικρότερος, τον Μάλκομ τον πλήγωνε και τον πίκραινε η προτίμηση του πατέρα του στη Φλόρα, τόσο προφανής ώστε την είχαν σχολιάσει οικογενεια- κοί φίλοι. «Φανταστική Φλόρα» την έλεγε ο πατέρας του (ή, σε διά- φορες φάσεις της εφηβείας της, «Φοβερή Φλόρα», «Φλογερή Φλόρα» ή «Φουριόζα Φλόρα», αν και πάντα με επιδοκιμασία) και ακόμα και σήμερα –παρότι η Φλόρα ήταν σχεδόν τριάντα– ακόμη αντλούσε ιδιαί­ τερη ευχαρίστηση απ’ αυτήν. «Η Φανταστική είπε το πιο έξυπνο πράγ- μα σήμερα» έλεγε στο τραπέζι, λες και ο Μάλκομ και η μητέρα του δεν μιλούσαν κι οι ίδιοι τακτικά με τη Φλόρα – ή, ύστερα από κάποιο μπραντς στο κέντρο κοντά στο διαμέρισμα της Φλόρα: «Γιατί να με- τακομίσει τόσο μακριά μας η Φανταστική;», παρότι απείχε μόλις δε- καπέντε λεπτά με το αυτοκίνητο. (Αυτό ο Μάλκομ το έβρισκε ιδιαίτε- ρα εκνευριστικό, καθώς ο πατέρας του μονίμως του έλεγε παραφου- σκωμένες ιστορίες για τη μετακόμισή του από τις Γρεναδίνες στο Κουίνς όταν ήταν παιδί, και πως από τότε κι έπειτα αισθανόταν σαν άνθρωπος παγιδευμένος ανάμεσα σε δύο χώρες, και ότι κάποια μέρα ο Μάλκομ θα έπρεπε κι αυτός να ξενιτευτεί κάπου επειδή θα τον πλούτιζε στ’ αλήθεια ως άνθρωπο και θα του έδινε μια προοπτική που πολύ τη χρειαζόταν κ.λπ. , κ.λπ. Κι ωστόσο αν η Φλόρα τολμούσε ποτέ να μετακομίσει εκτός Μανχάταν, πόσο μάλλον σε άλλη χώρα, ο Μάλκομ δεν είχε καμιά αμφιβολία ότι ο πατέρας του θα κατέρρεε.) Ο ίδιος ο Μάλκομ δεν είχε παρατσούκλι. Περιστασιακά ο πατέρας του τον φώναζε με τα επώνυμα άλλων διάσημων Μάλκομ –«Χ» ή «ΜακΛάρεν» ή «ΜακΝτάουελ» ή «Μάγκριτζ», προς τιμήν του οποίου, υποτίθεται, είχαν ονομάσει τον Μάλκομ–, δεν έμοιαζε ωστόσο με στοργική χειρονομία τόσο όσο με επίπληξη, μια υπενθύμιση του τι θα έπρεπε να είναι ο Μάλκομ μα ξεκάθαρα δεν ήταν. Μερικές φορές –συχνά– φαινόταν στον Μάλκομ ότι ήταν ανοησία του να ανησυχεί ακόμη, πολύ περισσότερο να στεναχωριέται, για το ότι ο πατέρας του δεν φαινόταν να τον συμπαθεί ιδιαίτερα. Ακόμα και η μητέρα του το έλεγε. «Ξέρεις ότι ο μπαμπάκας δεν τα εννοεί αυτά» έλεγε πού και πού, αφού ο πατέρας του είχε ολοκληρώσει κά-