Λίγη ζωή

Λ Ι Γ Η Ζ Ω Η 27 εκφράσει την ευγνωμοσύνη του· η οικογένειά του ήταν χαρούμενη όταν ήταν χαρούμενος, και έτσι η μόνη του υποχρέωση απέναντί της ήταν να είναι χαρούμενος, να ζει ακριβώς τη ζωή που ήθελε, με τους όρους που ήθελε. «Δεν έχουμε τις οικογένειες που μας αξίζουν» είχε πει ο Γουίλεμ μια φορά που ήταν πολύ μαστουρωμένοι. Μιλούσε, φυσικά, για τον Τζουντ. «Συμφωνώ» είχε απαντήσει ο Τζέι Μπι. Και συμφωνούσε. Κανείς τους –ούτε ο Γουίλεμ, ούτε ο Τζουντ, ούτε καν ο Μάλκομ– δεν είχε την οικογένεια που του άξιζε. Μα, κρυφά, έκανε μια εξαίρεση για τον εαυτό του: Είχε την οικογένεια που του άξιζε. Ήταν υπέροχες, αληθινά υπέροχες, και το ήξερε. Και, επιπλέον, του άξιζαν . «Καλώς το, το απίθανό μου αγόρι» φώναζε η Ιβέτ όποτε έμπαινε στο σπίτι ο Τζέι Μπι. Ποτέ δεν χρειάστηκε να του περάσει από τον νου ότι δεν ήταν απολύτως σωστά τα λόγια της. Τη μέρα της μετακόμισης, το ασανσέρ χάλασε. «Να πάρει ο διάολος» είπε ο Γουίλεμ. «Και τη ρώτησα την Άνικα. Τζέι Μπι, έχεις το τηλέφωνό της;» Μα ο Τζέι Μπι δεν το είχε. «Τι να γίνει» είπε ο Γουίλεμ. Τι νόημα θα είχε να στείλει μήνυμα στην Άνικα ούτως ή άλλως; «Συγγνώμη, παιδιά» τους είπε «θα πρέπει να πάμε από τις σκάλες». Κανείς δεν φάνηκε να ενοχλείται. Ήταν μια όμορφη μέρα, προ- χωρημένο φθινόπωρο, με ελάχιστο κρύο, ξηρή και με αέρα, και ήταν οκτώ άτομα για όχι πολλά κουτιά και λίγα έπιπλα μόνο – ο Γουίλεμ και ο Τζέι Μπι και ο Τζουντ και ο Μάλκομ και ο φίλος του Τζέι Μπι ο Ρίτσαρντ και η φίλη του Γουίλεμ η Καρολάινα και δυο κοινοί φίλοι των τεσσάρων τους που λέγονταν Χένρι Γιανγκ και οι δύο, τους οποίους όμως όλοι αποκαλούσαν ο Ασιάτης Χένρι Γιανγκ και ο Μαύρος Χένρι Γιανγκ για να τους ξεχωρίζουν. Ο Μάλκομ, που τις πιο απροσδόκητες στιγμές αποδεικνυόταν αποτελεσματικός επικεφαλής, μοίρασε τις δουλειές. Ο Τζουντ θα