Λίγη ζωή

H A N Y A Y A N A G I H A R A 26 μούσαν σωστά το ταλέντο του. Μερικές φορές τις πίστευε και επέ- τρεπε στην εμπιστοσύνη τους να τον κάνει να αναθαρρήσει. Άλλες φορές ήταν καχύποπτος – οι απόψεις τους έμοιαζαν τόσο διαμετρικά αντίθετες από των υπολοίπων, που αναρωτιόταν μήπως τον χειραγω- γούσαν, ή απλώς ήταν τρελές. Ή ίσως ήταν κακόγουστες. Πώς γινό- ταν η κρίση τεσσάρων γυναικών να διαφέρει τόσο βαθιά από όλων των άλλων; Μάλλον απίθανο η σωστή άποψη να ήταν η δική τους. Κι ωστόσο με ανακούφιση έκανε κάθε Κυριακή αυτές τις μυστικές επισκέψεις στο σπίτι, όπου το φαγητό ήταν άφθονο και τζάμπα, και όπου η γιαγιά τού έκανε την μπουγάδα, και όπου κάθε λέξη που έλεγε και κάθε σχέδιο που έδειχνε το απολάμβαναν και το σιγοσυζη- τούσαν επιδοκιμάζοντάς το. Το σπίτι της μητέρας του ήταν μια οικεία χώρα, ένα μέρος όπου πάντα τον τιμούσαν, όπου κάθε έθιμο και παράδοση έμοιαζε κομμένη και ραμμένη γι’ αυτόν και τις ιδιαίτερες ανάγκες του. Κάποια στιγμή το βράδυ –μετά το δείπνο μα πριν από το επιδόρπιο, ενώ όλοι ξεκουράζονταν στο καθιστικό, μπροστά στην τηλεόραση, με τη γάτα της μητέρας του να ξαπλώνει ενθουσιασμένη στην ποδιά του– ο Τζέι Μπι κοιτούσε τις γυναίκες του και ένιωθε κάτι να φουσκώνει μέσα του. Σκεφτόταν τότε τον Μάλκομ, με τον αδυσώπητα έξυπνο πατέρα του και την τρυφερή μα αφηρημένη μη- τέρα του, και μετά τον Γουίλεμ, με τους νεκρούς γονείς του (ο Τζέι Μπι τούς είχε συναντήσει μια φορά μόνο, το Σαββατοκύριακο της μετακόμισης στο πρώτο έτος τους, και είχε εκπλαγεί από το πόσο λιγομίλητοι, πόσο σοβαροί, πόσο μη Γουίλεμ ήταν), και, τελικά, βε- βαίως, τον Τζουντ, με τους ολότελα ανύπαρκτους δικούς του (μυστή- ριο αυτό – ήξεραν τον Τζουντ κοντά μια δεκαετία πια και ακόμη δεν ήταν σίγουροι πότε ή εάν είχαν υπάρξει και καθόλου γονείς, μόνο ότι η οικογενειακή του κατάσταση ήταν άθλια και δεν θα γινόταν λόγος γι’ αυτήν), και ένιωθε ένα ζεστό κύμα ευτυχίας κι ευγνωμοσύνης, λες και στο στήθος του φούσκωνε ένας ωκεανός. Είμαι τυχερός, σκε- φτόταν – και τότε, επειδή ήταν ανταγωνιστικός και κρατούσε λογα- ριασμό της θέσης του σε σχέση με τους ομοίους του σε κάθε πτυχή της ζωής, Είμαι ο πιο τυχερός απ’ όλους. Μα ποτέ δεν σκέφτηκε ότι δεν του άξιζε ή ότι θα έπρεπε να προσπαθήσει περισσότερο για να