Λίγη ζωή

H A N Y A Y A N A G I H A R A 24 σει εκείνη τη λαχτάρα. Μετά τον θάνατο του πατέρα του, η μητέρα του, Αμερικανοαϊτινή δεύτερης γενιάς, πήρε το διδακτορικό της στα παιδαγωγικά, ενώ δίδασκε στο δημόσιο σχολείο κοντά στο σπίτι τους, το ίδιο σχολείο που δεν θεωρούσε αρκετά καλό για τον Τζέι Μπι. Όταν γράφτηκε πια στο λύκειο, ένα ακριβό ιδιωτικό σχολείο κοντά μια ώρα με τη συγκοινωνία από το σπίτι τους στο Μπρούκλιν, στο οποίο φοι- τούσε με υποτροφία, εκείνη ήταν διευθύντρια ενός άλλου σχολείου, ενός πολυφυλετικού στο Μανχάταν, και έκτακτη καθηγήτρια στο Κο- λέγιο του Μπρούκλιν. Είχε γραφτεί ένα άρθρο στους Νιου Γιορκ Τάιμς για τις πρωτοποριακές μεθόδους διδασκαλίας της, και παρότι στους φίλους του παρίστανε το αντίθετο, την καμάρωνε. Ήταν πάντα πολυάσχολη όσο αυτός μεγάλωνε, μα ποτέ δεν είχε νιώσει παραμελημένος, ποτέ δεν είχε νιώσει ότι η μητέρα του αγα- πούσε τους μαθητές της περισσότερο από ό,τι αγαπούσε αυτόν. Στο σπίτι είχε τη γιαγιά του, που του μαγείρευε ό,τι ήθελε, και του τρα- γουδούσε στα γαλλικά, και του έλεγε κυριολεκτικά κάθε μέρα τι θη- σαυρός ήταν, τι ιδιοφυΐα, και πως ήταν ο άντρας της ζωής της. Και είχε και τις θείες του, την αδελφή της μητέρας του, αστυνόμο στο Μανχάταν, και τη φιλενάδα της, φαρμακοποιό και Αμερικανίδα δεύ- τερης γενιάς κι εκείνη (αν και από το Πόρτο Ρίκο, όχι την Αϊτή), που δεν είχαν παιδιά και έτσι του φέρονταν σαν να ήταν παιδί τους. Η αδελφή της μητέρας του ήταν αθλητικός τύπος και του έμαθε πώς να πιάνει και να πετάει μπαλιές (κάτι για το οποίο, ακόμα και τότε, ελάχιστα ενδιαφερόταν, μα αποδείχθηκε χρήσιμη κοινωνική δεξιό- τητα αργότερα) και η φιλενάδα της ενδιαφερόταν για την τέχνη· μια από τις πρωιμότερες αναμνήσεις του ήταν μια εκδρομή μαζί της στο Μουσείο Μοντέρνας Τέχνης, όπου πεντακάθαρα θυμόταν να κοιτάζει το Ένα: Νούμερο Τριάντα Ένα , 1950 , αποσβολωμένος από το δέος, και ίσα που άκουγε τη θεία του καθώς εξηγούσε πώς είχε φτιάξει τον πίνακα ο Πόλοκ. Στο λύκειο, όπου μια δόση αναθεωρητισμού φαινόταν απαραίτητη για να ξεχωρίσει και, κυρίως, να κάνει τους πλούσιους λευκούς συμ- μαθητές του να αισθάνονται άβολα, θόλωσε κάπως την αλήθεια της περίπτωσής του: έγινε άλλο ένα ορφανό από πατέρα μαυράκι, με μια