Λίγη ζωή

H A N Y A Y A N A G I H A R A 22 συνειδητοποίησε, με έναν πόνο στο στομάχι από ντροπή, ότι προο- ριζόταν για φλερτ. Αχ, Άνικα, σκέφτηκε. «Τι ακριβώς σκοπεύεις να φέρεις στο διαμέρισμα της θείας μου;» «Τον φίλο μας» απάντησε, πριν προλάβει ο Γουίλεμ. «Έχει πρό- βλημα με τις σκάλες και χρειάζεται ένα ασανσέρ που να λειτουργεί». «Α» είπε, κοκκινίζοντας ξανά. Ξανάπιασε να κοιτάζει το πάτωμα. «Συγγνώμη. Ναι, λειτουργεί». Το διαμέρισμα δεν ήταν τίποτα εντυπωσιακό. Υπήρχε ένας μικρός προθάλαμος, λίγο μεγαλύτερος από χαλάκι της πόρτας, που έβγαζε στην κουζίνα (ένας ζεστός, λιγδιασμένος μικρός κύβος) δεξιά και σε έναν χώρο για τραπεζαρία αριστερά που πιθανώς θα χωρούσε ένα πτυσσόμενο τραπέζι. Ένα πάσο χώριζε αυτό τον χώρο από το καθι- στικό, με τα τέσσερά του παράθυρα, όλα κλεισμένα με σιδεριές, που κοιτούσαν νότια στον όλο σκουπίδια δρόμο, και στην άκρη ενός μικρού διαδρόμου δεξιά βρισκόταν το μπάνιο με τις απλίκες του από γαλακτερό γυαλί και τη φθαρμένη εμαγιέ μπανιέρα, και απέναντί του η κρεβατοκάμαρα, που είχε άλλο ένα παράθυρο και ήταν μακριά μα στενή· εδώ, δύο ξύλινα μονά κρεβάτια είχαν τοποθετηθεί παράλ- ληλα το ένα στο άλλο, το καθένα κόντρα στον τοίχο. Το ένα κρεβά- τι είχε ήδη στρώμα, ένα ανοικονόμητο, άχαρο πράμα, βαρύ σαν ψόφιο άλογο. «Το στρώμα είναι αχρησιμοποίητο» είπε η Άνικα. Είπε μια μεγάλη ιστορία για το πώς ήταν να μετακομίσει εδώ η ίδια, και είχε αγοράσει μέχρι και το στρώμα ενόψει της μετακόμισης, μα ποτέ δεν το χρησι- μοποίησε γιατί αντ’ αυτού είχε μετακομίσει στον φίλο της τον Κλέ- μεντ, που δεν ήταν ο γκόμενός της, απλώς φίλος της, και θεέ μου, τι καθυστερημένη που ήταν και το είπε αυτό. Τέλος πάντων, αν ο Γουίλεμ ήθελε το διαμέρισμα, θα του χάριζε το στρώμα. Ο Γουίλεμ την ευχαρίστησε. «Τι λες, Τζέι Μπι;» Τι έλεγε; Έλεγε ότι είναι αχούρι. Βέβαια, κι αυτός σε αχούρι ζού- σε, μα ήταν στο αχούρι του κατ’ επιλογήν, και επειδή ήταν τζάμπα, και τα χρήματα που θα ξόδευε στο νοίκι μπορούσε, αντιθέτως, να τα ξοδεύει σε χρώματα, και προμήθειες, και ναρκωτικά, και πού και πού σε ταξί. Μα αν ο Έζρα αποφάσιζε ποτέ ν’ αρχίσει να του χρεώνει