Οι λήσταρχοι

 ΜΙΚΡΟ ΠΡΕΛΟΥΔΙΟ ΣΕ ΧΡΩΜΑ ΚΟΚΚΙΝΟ  117 χωριό Κώμη. Από την καταδίωξη του αποσπάσματος κατάφεραν να διαφύγουν ο Τσιγκιρδίνης και ο Δερνέγκος, τους οποίους όμως ανέ- λαβαν να κυνηγήσουν τα άλλα αποσπάσματα. Οι προσπάθειες απελευθέρωσης του Σκαρτσώρα είχαν ξεκινήσει ενώ ακόμη ο λήσταρχος ήταν φυλακισμένος στο Παλαμήδι. Ο Σκαρ- τσώρας μισούσε τόσο πολύ εκείνη τη φυλακή που σχεδίαζε να την ανατινάξει και να σκοτώσει τον ανακριτή που βοήθησε στην καταδίκη του. Τη δυναμίτιδα του την είχε προμηθεύσει ύστερα από επίσκεψή της στις φυλακές μια ερωμένη του. Και επειδή εκείνη η προσπάθεια δεν ευοδώθηκε και ο λήσταρχος μεταφέρθηκε στις φυλακές του Ρίου, οι συγγενείς και οι φίλοι του αποφάσισαν να τον ελευθερώσουν κατά τη μεταφορά του στην Πάτρα. Και μπορεί ψηλά στον Όλυμπο ο λήσταρχος Λιόλιος να φορούσε ακόμη τη λερή παραδοσιακή φουστανέλα της αθάνατης ελληνικής λεβεντιάς, στην περιοχή της Πάτρας όμως ο ήδη σκοτωμένος Σκαρ- τσώρας δεν φορούσε φουστανέλα αλλά... κλος. Δεν ήταν ληστής με φέσι, όπως επισήμαιναν οι δημοσιογράφοι αλλά με... παναμαδάκι. Ούτε ήταν αγράμματος αλλά αγγλομαθής. Άλλο τώρα αν οι ζωγράφοι και οι σκιτσογράφοι τον απεικόνιζαν στις εφημερίδες τους με φουστα- νέλα και κεφαλομάντιλο «να ρίπτεται έξω του τραίνου συμπαρασύρων και τον κρατούντα αυτόν ενωμοτάρχην» στην προσπάθειά του να δραπετεύσει, ενώ «εις χωροφύλαξ απεπειράτο να τον πυροβολήση» και η ερωμένη του «από του παραθύρου άλλου βαγονίου τον επυρο- βόλει και τον αφώπλιζε». Σύμφωνα με τις εφημερίδες ο Σκαρτσώρας υπήρξε «ο αιμοχαρέ- στερος, αλλ’ εν ταυτώ ο περιεργότατος, ο πολυμαθέστατος και ο πλέον πολιτισμένος εκ των Ελλήνων ληστών». Γι’ αυτό οι δημοσιογρά- φοι και οι συγγραφείς της εποχής βιάζονταν να αρχίσουν την εξιστό- ρηση και τη δημοσίευση του αιματηρού βίου και της πολιτείας του λήσταρχου σε συνέχειες, και τα θεατρικά σανίδια της Αθήνας να τον φιλοξενήσουν ως θεατρικό δρώμενο στο πάντα διψασμένο για παρόμοια θεάματα θεατρόφιλο κοινό. 4 4 Την Τρίτη 17 Απριλίου και ενώ είχε ήδη αρχίσει να κυκλοφορεί σε φυλλά-