Οι λήσταρχοι

 ΜΙΚΡΟ ΠΡΕΛΟΥΔΙΟ ΣΕ ΧΡΩΜΑ ΚΟΚΚΙΝΟ  107 φωση υπερείχε του Τσουλή. Διότι σε όλα τα άλλα και κυρίως στη στρατηγική δεινότητα καλύτερος ήταν ο Τσουλής. Αλλά διέφεραν και σε κάτι άλλο. Ο Τσουλής ήταν φιλοχρήματος, σε τέλεια αντίθεση με τον Παπακυριτσόπουλο. Μετά την εξόντωσή του η αστυνομία βρήκε στην τσέπη του 32 χρυσές δραχμές – αυτή ήταν όλη κι όλη η περιουσία του. Όσα λύτρα κατάφερνε να αποσπά τα μοιραζόταν με τους συντρό- φους του. Ο Παπακυριτσόπουλος ξεκίνησε τη ληστρική καριέρα του σαν τσιράκι του Τσουλή. Μπορεί να μην νοιαζόταν για το χρήμα, είχε όμως κι αυτός το κουσούρι του, ήταν υπερβολικά φιλόδοξος. Μοναδι- κό του πόθος και σκοπός ήταν να γίνει καπετάνιος στη θέση του κα- πετάνιου. Με άλλα λόγια να πάψει να είναι ένας απλός και ασήμαντος ληστής και να γίνει λήσταρχος. Και δεν ήταν λίγες οι φορές που αυτό τον καημό τον έπνιγε στους ατμούς του οινοπνεύματος. Ο Παπακυρι- τσόπουλος, εκτός από φιλόδοξος, ήταν δεινός πότης και όπως πολλοί από τους ληστές φανατικός θαυμαστής του γυναικείου φύλου. Το 1877 κατατάχθηκε στον ελληνικό στρατό ως κληρωτός και επει- δή ήταν πειθαρχικός έγινε λοχίας. Κάποτε όμως έβρισε έναν ανώτερό του, πέρασε δικαστήριο και καταδικάστηκε σε φυλάκιση ενός έτους. Πάνω στο εξάμηνο και λόγω καλής διαγωγής τού δόθηκε χάρη και ξαναγύρισε στο σύνταγμά του στην Κέρκυρα. Όταν απολύθηκε και επέστρεψε στη Λαμία δέχθηκε για πρώτη φορά τα ιοβόλα βέλη του έρωτα. Αγάπησε τη μοναχοκόρη ενός πολύ πλούσιου κτηματία από την Τρωγάδα. Με την ίδια κοπέλα (ή καλύτερα με τη στρόγγυλη προίκα της) ήταν ερωτευμένος και ένας ανθυπολοχαγός που υπηρε- τούσε στην εκεί φρουρά. Όταν ένα βράδυ οι δύο αντίζηλοι συναντή- θηκαν όλως τυχαίως κάτω από το παράθυρο της αγαπημένης τους, ο Παπακυριτσόπουλος έσπασε στο ξύλο τον ανθυπολοχαγό και στη συνέχεια του πήρε το σπαθί, και θα τον σκότωνε αν την τελευταία στιγμή δεν έσπευδαν σε βοήθειά του οι άντρες μιας περιπόλου που άκουσαν τις φωνές τους. Έπειτα από αυτό ο Παπακυριτσόπουλος κλείστηκε για ακόμη μια φορά στις φυλακές της Λαμίας, από όπου μετά τέσσερις μήνες κατάφερε με τη βοήθεια συγγενών του να δρα- πετεύσει. Ήταν το 1890 και ο Παπακυριτσόπουλος με δυο τρεις άλλους δραπέτες σχημάτισε την πρώτη συμμορία του. Από εκεί και πέρα τα