Οι λήσταρχοι

 ΜΙΚΡΟ ΠΡΕΛΟΥΔΙΟ ΣΕ ΧΡΩΜΑ ΚΟΚΚΙΝΟ  103 Εισαγγελέως εφετών Σπανίδη, ευρισκομένου εις τον Δομοκόν, διά του οποίου ο πρώτος διετάσσετο να κατέλθη εις Λαμίαν διά συνεννόησιν. Ο Ροζάκης λοιπόν μετά του Παπαδόπουλου απεφάσισαν να κατέλθουν εις Λαμίαν, εγώ δε μετά του Αγγελή και του λοχαγού Δημητρίου θα μετα- βαίναμε εις Μηλιάτες προς εξακολούθησιν της ανακρίσεως. Ατυχώς, καθ’ ο ξενότοπος ο Αγγελής επέμεινε όπως μεταβώμεν όλοι μαζί εις την Λα­ μίαν και την επομένην ο Αγγελής μετ’ εμού θα επιστρέφαμεν εις Μηλιά­ τες. Ούτω απεφασίσθη και επιβάντες πάντες της αμάξης κατήλθομεν εις το Λιανοκλάδι ένθα ο δήμαρχος τότε Κολοκύθας μας εκράτησεν εις γεύ- μα. Μετά τούτο ανεχωρήσαμεν εκείθεν διά Λαμίαν επιβάντες όλοι εντός αμάξης. Καθ’ οδόν εύρομεν πεζοπορούντα έναν στρατιώτην τον οποίον και παρελάβομεν οικειοθελώς. Τρία-τέσσερα χιλιόμετρα έξωθι της Λαμίας, οι λησταί κρυμμένοι κάτωθι γεφύρας τινός ήρχισαν πυροβολού- ντες κατά των τριών εφίππων χωροφυλάκων των οποίων οι ίπποι αφη­ νιάσαντες εξηφανίσθησαν. Ακολούθως οι λησταί εσταμάτησαν την άμα- ξάν μας και μας εζήτησαν να κατέλθωμεν. Ενώ δε κατηρχόμεθα εκτυπή- θημεν όλοι με τα κοντάκια. Εμού του ιδίου έσπασαν το δεξί χέρι. Επίσης ο ληστής Καλτσάς ή Ξηροτύρης όστις εχθρεύετο τον εισαγγελέα Ροζάκην διότι τον κατηγόρησεν ως εισαγγελεύς εις τινα δίκην, εκτύπησεν τούτον με ένα μικρό μαχαίρι. Μετά την σύλληψίν μας μας ωδήγησαν έως το βουνόν όπου διημείφθησαν πολλά μεταξύ μας, τότε δε διετάχθην εγώ μετά του Παπαδοπούλου να μεταβώμεν εις την Λαμίαν και να είπωμεν εις τον νομάρχην να μην καταδιωχθούν, ενώ εκείνοι έλαβον την προς την Όρθρυν άγουσαν. Δυστυχώς μέχρις ότου φθάσωμεν ημείς εις την Λαμίαν, επήλθε το τραγικόν αποτέλεσμα. Μεθ’ υπολήψεως Βλαχογιώργος Η είδηση του θανάτου των δύο δικαστικών και τα τραγικά λάθη από μέρους της κρατικής εξουσίας συντάραξαν την Ελλάδα της εποχής. Στις 10 Μαρτίου 1894 ο Μικρός Ρωμιός κυκλοφόρησε σε είκοσι χιλιά- δες φύλλα, αριθμός ρεκόρ για εκείνη την εποχή, με ένα ποίημα αφιε- ρωμένο στους δύο αδικαχαμένους δικαστικούς. Και μόνο γι’ αυτό το ποίημα, που ήταν αφιερωμένο «Στον Παπακυριτσόπουλο/το ξακουστό κλεφτόπουλο», έγινε ανάρπαστος. Το ποίημα του Σουρή, ένα ανηλεές μαστίγωμα της επίσημης πολιτείας, τελείωνε ως εξής: