Οι λήσταρχοι

 ΟΙ ΛΗΣΤΑΡΧΟΙ  92 ανδρεία του θα τον ανέδειχναν στρατηγό των Ελλήνων. Σήμερα θα μπο- ρούσε να είναι γερουσιαστής, ίσως μάλιστα και υπουργός των Στρα­ τιωτικών διότι πολλοί από τους ήρωας της αρχαίας και της νέας Ελλάδος δεν είχαν καλύτερη καταγωγή και διαφορετική αρχή από αυτόν. Η ζωή του κλέφτη απέμεινε ένδοξη στην Ελλάδα και τ’ όνομα του κλέφτη είναι αστιγμάτιστο στα μάτια του λαού. Ο Έλλην κλέφτης δεν είναι αξιοκαταφρόνητος, όπως ο Σλαύος χαϊδούκος. Και το λαϊκό αίσθη- μα δεν είναι τυφλό. Οι κλέφτες διέσωσαν τ’ απαράγραπτα δικαιώματα και τις αρετές της Ελλάδος. Είναι εκείνοι που στα χρόνια της δουλείας εκράτησαν άσβεστον τη φλόγα του Εθνισμού και έθρεψαν τας ελπίδας ημερών καλυτέρων. Υπήρξαν οι τελευταίοι και οι πρώτοι Έλληνες κι ο λαός τους συμπαθεί. Τέτοιος λοιπόν ουσιαστικά ήτο ο Μπίμπισης. Ένας «κλέφτης» αργοπορημένος. Ως το τέλος του θλιβερού του σταδίου διε- τήρησε ένα είδος παλληκαριάς, και κάποια αισθήματα ανώτερα του ληστή. Περιώριζε, μάλιστα, πολλές φορές τας κακάς τάσεις των συντρό- φων του και όχι σπανίως έσωσε από τα χέρια τους αιχμαλώτους που τους είχαν για σφάξιμο. Παράδειγμα, η σωτηρία του Λεβίδου (πατέρα του πολιτευτού Νικολάου Λεβίδου) που είχεν πέσει αιχμάλωτος της συμμορίας. Η συμμορία Μπίμπιση κυρίως περιώριζε τη δράσιν της στην Αττι­ κοβοιωτία. Όταν κάποτε περιεκυκλώθη από ισχυρόν σώμα στρατού και έπειτα από ολόκληρον μάχη ο αρχηγός και μερικοί σύντροφοί του ηναγκά- σθησαν να παραδοθούν, ο Μπίμπισης κατεδικάσθην εις θάνατον. Ενώ όμως τον επήγαιναν στη λαιμητόμο, κατώρθωσε να κόψη τα δεσμά του, να φύγη και να ξαναπάη στα λημέρια του. Το κεφάλι του επεκηρύχθη τότε αντί γενναίου χρηματικού ποσού. Αλλά ο Μπίμπισης είχε φίλους εις την ύπαιθρο χώρα, εύρισκε καταφύγιο στες στάνες, είχε εμπίστους του και σ’ αυτή ακόμη τη Χωροφυλακή. Ο «Αιών» μάλιστα γράφει ότι και πολιτευο­ μένους είχε προστάτας ο λήσταρχος. Με τέτοιας υποστηρίξεις, φυσικό ήταν να περιφρονή ο Μπίμπισης τα έκτακτα μέτρα που ελάβαιναν αι αρχαί διά τη σύλληψίν του. Και καθώς γράφουν αι εφημερίδες της εποχής: «Ο Μπίμπισης εισπράττει ανελλιπώς τα εισοδήματά του, αναμιγνύεται εις την διενέργειαν των εκλογών και αναδεικνύει βουλευτάς τους αναισχύ- ντως συναλλασσομένους μετ’ αυτού ληστάρχους του δημοσίου θησαυρού. Πολλάκις εγκαταλείπει τα κρησφύγετά του και κατέρχεται εις τας Αθήνας, πολλοί δε τον είδον ν’ αγοράζη πυριτιδοβολάς από καταστήματα της πρωτευούσης. Οίον αίσχος!...»