Ο λαβύρινθος των οστών

[ 17 ] καράβια. Τα ονόματά τους είχαν μετατραπεί σε ξόρκια: Ρόζαλιντ . Έβελιν . Ακόμα και αν οι κίνδυνοι στις άγνωστες θάλασσες δεν τα είχαν βυθίσει, κατά καιρούς ένιωθα ότι θα το έκανε το βάρος των προσδοκιών μας. Τώρα πια σήμαιναν τα πάντα. Είχαμε καταφέρει να απαλλαγούμε από την Έμπιστη και το μηχάνημα που χρησιμοποιούσε για να παρακολουθεί όλους τους Ωμέγα, όμως δεν ήταν αρκετό, ειδικά μετά τη σφαγή στο νησί. Μπορεί να είχαμε επιβραδύνει τα σχέδια του Συμβουλίου και να του είχαμε στερήσει δύο από τα ισχυρότερα όπλα του, όμως οι δε­ ξαμενές περίμεναν υπομονετικά. Τις είχα δει προσωπικά, τόσο σε οράματα όσο και ως φριχτή πραγματικότητα. Ολόκληρες σειρές από γυάλινες δεξαμενές, η καθεμία μια κόλαση. Αυτό ήταν το σχέδιο του Συμβουλίου για όλους μας. Και αν δεν καταστρώναμε ένα δικό μας σχέδιο, αν δε βάζαμε κάποιον στόχο, θα συνεχίζαμε απλώς να ξύνουμε τη σκόνη, χωρίς κα­ νέναν απολύτως σκοπό. Ίσως καθυστερούσαμε για ένα διάστη­ μα την πορεία προς τις δεξαμενές και τίποτα περισσότερο. Κάποτε το νησί ήταν ο προορισμός μας. Και κατέληξε πνιγμένο στο αίμα και τους καπνούς. Τώρα πια ψάχναμε τα καράβια που ο Πάιπερ είχε στείλει μήνες πριν από το νησί, για να αναζητή­ σουν το Αλλού. Υπήρχαν φορές που η όλη ιστορία έμοιαζε περισσότερο με ευχή παρά με σχέδιο. Την επόμενη πανσέληνο θα συμπληρώνονταν τέσσερις μήνες από την αναχώρηση των καραβιών. «Διάολε, είναι μεγάλο διά­ στημα για να βρίσκεσαι στη θάλασσα» σχολίασε ο Πάιπερ ενώ καθόμασταν στον βράχο. Δεν μπορούσα να του πω κάτι για να τον καθησυχάσω, οπό­ τε παρέμεινα σιωπηλή. Το ζήτημα δεν ήταν απλώς αν υπήρχε ή όχι το Αλλού. Το ουσιαστικό θέμα ήταν τι μπορούσε να μας προσφέρει στην περίπτωση που υπήρχε. Αν υπήρχε η πιθανό