Ο λαβύρινθος των οστών

[ 15 ] εκατοντάδες χρόνια μετά, ο νεκρότοπος περιοριζόταν στα ανα­ τολικά, όμως από το διάστημα που περάσαμε εκεί καταλάβαινα περισσότερα για τον φόβο και την οργή που είχαν οδηγήσει στις εκκαθαρίσεις, όταν οι επιζώντες είχαν καταστρέψει όσα μηχα­ νήματα γλίτωσαν από την έκρηξη. Το γεγονός ότι τα μηχανή­ ματα που είχαν απομείνει αντιμετωπίζονταν ως απαγορευμένα δεν οφειλόταν στον νόμο – ένστικτο ήταν. Οι όποιες φήμες ή οι ιστορίες για όσα ήταν ικανά να κάνουν κάποτε, στο Πριν, επισκιάζονταν από τις αποδείξεις του τελικού τους επιτεύγμα­ τος: τη φωτιά και τη στάχτη. Οι αυστηρές τιμωρίες του Συμ­ βουλίου για την παραβίαση της απαγόρευσης δε χρειάστηκε ποτέ να επιβληθούν – η εφαρμογή του νόμου οφειλόταν στη δική μας αποστροφή. Αποφεύγαμε τρέμοντας τα θραύσματα των μηχανημάτων που εξακολουθούσαν να προβάλλουν στην επιφάνεια, περιστασιακά, μέσα από τη σκόνη. Επιπλέον, οι άνθρωποι απέφευγαν και εμάς, τους Ωμέγα, με τα σημαδεμένα από την έκρηξη σώματα. Εκείνος ακριβώς ο φόβος της έκρηξης και της μόλυνσης είχε οδηγήσει τους Άλ­ φα στο να μας εξορίσουν. Για αυτούς, τα σώματά μας ήταν ένας σάρκινος νεκρότοπος: στείρα και κατεστραμμένα. Τα ατελή δίδυμα αδέλφια, που κουβαλούσαμε πάνω μας το στίγμα της έκρηξης, εξίσου φανερά με την καμένη γη στα ανατολικά. Μας έδιωξαν όσο πιο μακριά μπορούσαν από εκεί που έμεναν και καλλιεργούσαν, προσπαθώντας να σβήσουν την ύπαρξή μας από τη μολυσμένη γη. Ο Πάιπερ, η Ζόι κι εγώ είχαμε προβάλει από τα ανατολικά σαν μαυρισμένα φαντάσματα. Την πρώτη φορά που πλυθήκαμε, το νερό που κύλησε από πάνω μας ήταν μαύρο. Αλλά και αργό­ τερα, το δέρμα ανάμεσα στα δάχτυλά μου ήταν γκριζωπό. Το σκούρο δέρμα του Πάιπερ και της Ζόι είχε επίσης αποκτήσει μια γκρίζα απόχρωση, που δεν έλεγε να φύγει με το πλύσιμο