Ο λαβύρινθος των οστών

[ 14 ] έλεγα από μέσα μου: Αυτό είμαι . Τώρα έκανα το ίδιο με τη νέα μου ζωή. Προσπαθούσα να μάθω πώς να την αποδεχτώ, με τον ίδιο τρόπο που είχα μάθει να κατοικώ στο σημαδεμένο μου σώμα. Αυτή είναι η ζωή μου , έλεγα από μέσα μου κάθε πρωί, όταν η Ζόι ταρακουνούσε τον ώμο μου για να με ξυπνήσει και να αναλάβω σκοπιά ή όταν ο Πάιπερ κλοτσούσε χώμα στη φωτιά λέγοντας ότι ήταν ώρα να ξεκινήσουμε και πάλι. Αυτή είναι η ζωή μου τώρα. Μετά την επιδρομή μας στο σιλό ολόκληρη η περιοχή του Γουίνταμ πλημμύρισε από τα περίπολα του Συμβουλίου, με αποτέλεσμα, πριν ταξιδέψουμε ξανά προς τη δύση, να κατευ­ θυνθούμε αναγκαστικά προς τον νότο και να διασχίσουμε τον νεκρότοπο, εκείνο το αχανές έλκος της γης. Στο τέλος υποχρεωθήκαμε να διώξουμε τα άλογα – σε αντί­ θεση με εμάς, δεν μπορούσαν να τραφούν με κρέας σαύρας και σκουλήκια, ενώ στα μέρη που ταξιδεύαμε δεν υπήρχε χορτάρι. Η Ζόι είχε προτείνει να τα φάμε και ένιωσα ανακούφιση όταν ο Πάιπερ επισήμανε ότι ήταν το ίδιο αδύνατα με εμάς. Είχε δίκιο: Η ραχοκοκαλιά τους εξείχε κοφτερή, σαν τις μυτερές ράχες των σαυρών. Όταν η Ζόι τα έλυσε, απομακρύνθηκαν καλπάζοντας προς τα δυτικά, με τα πόδια τους να θυμίζουν κοκάλινους νάρ­ θηκες. Δεν ήξερα αν ήθελαν να δραπετεύσουν από εμάς ή αν προσπαθούσαν να ξεφύγουν από τον νεκρότοπο. Νόμιζα ότι ήξερα πόση ζημιά είχε προξενήσει η έκρηξη. Όμως, εκείνες οι εβδομάδες μού αποκάλυψαν εκ νέου την κα­ ταστροφή. Είδα το δέρμα της γης να έχει ξεφλουδίσει, αφήνο­ ντας να φανούν οι τσουρουφλισμένες πέτρες και η σκόνη. Με­ τά την έκρηξη, έλεγαν ότι το μεγαλύτερο μέρος του κόσμου ήταν έτσι: κατεστραμμένο. Είχα ακούσει τους τροβαδούρους να τραγουδάνε για τον Μακρύ Χειμώνα, όταν η στάχτη κάλυπτε τον ουρανό για χρόνια και δε φύτρωνε το παραμικρό. Τώρα,