Ο λαβύρινθος των οστών

[ 12 ] «Δεν είμαι άρρωστη». Ανακάθισα διώχνοντας το χέρι του και σκούπισα το πρόσωπό μου. «Είδα ξανά την έκρηξη». Παρά τις αμέτρητες φορές που είχα υπομείνει το όραμα, δεν υπήρχε κατάλληλη προετοιμασία ούτε μειωνόταν η επίδρασή του. Οδηγούσε τις αισθήσεις μου στο να συγχέονται μεταξύ τους. Ο ήχος της έκρηξης ήταν το απόλυτο σκοτάδι · το χρώμα της ένα λευκό που ούρλιαζε στ’ αυτιά μου. Η θερμοκρασία υπερέβαινε τον πόνο. Ήταν καθολική. Οι φλόγες είχαν μέγεθος πέρα από κάθε μέτρηση. Ο ορίζοντας εξαφανιζόταν, ο κόσμος χανόταν μέσα σε μια πύρινη στιγμή που διαρκούσε αιώνια. Η Ζόι σηκώθηκε και διέσχισε τα απομεινάρια της φωτιάς, για να μου δώσει το φλασκί με το νερό. «Συμβαίνει όλο και πιο συχνά, έτσι δεν είναι;» ρώτησε ο Πάιπερ. Πήρα το φλασκί από τη Ζόι. «Μετράς τις φορές;» του είπα. Δεν απάντησε, αλλά με παρατηρούσε καθώς έπινα. Μέχρι εκείνο το βράδυ, ήξερα ότι είχαν μεσολαβήσει εβδο­ μάδες χωρίς να ουρλιάξω. Το είχα προσπαθήσει σκληρά. Απέ­ φευγα να κοιμάμαι. Δάμαζα τις σπασμωδικές μου ανάσες όπο­ τε εμφανιζόταν το όραμα. Έσφιγγα το σαγόνι μου, ώσπου ένιω­ θα ότι τα δόντια μου θα τρίβονταν τόσο έντονα μεταξύ τους, που θα γίνονταν σκόνη. Παρ’ όλα αυτά, ο Πάιπερ το είχε αντι­ ληφθεί. «Με παρακολουθείς;» ρώτησα. «Ναι» είπε χωρίς να πάρει το βλέμμα του από πάνω μου. «Κάνω αυτό που πρέπει, για χάρη της Αντίστασης. Δουλειά σου είναι να υπομένεις τα οράματα. Η δική μου είναι να αποφασίζω πώς μπορούμε να τα εκμεταλλευτούμε». Εγώ τράβηξα τελικά το βλέμμα και γύρισα από την άλλη. Εδώ και εβδομάδες ο κόσμος μας αποτελούνταν αποκλειστι­ κά από στάχτη. Ακόμα και αφού εγκαταλείψαμε τον νεκρότοπο,