Ο λαβύρινθος των οστών

[ 11 ] ΚΕΦΑΛΑΙΟ 1 Ξύπνησα εξαιτίας της φωτιάς, με μια κραυγή να ξεπηδά από μέσα μου στη σκοτεινή ατμόσφαιρα. Όταν άπλωσα το χέρι για να αγγίξω τον Κιπ, δεν έπιασα παρά μόνο την κουβέρτα, που ήταν καλυμμένη από ένα στρώμα στάχτης. Κάθε μέρα που προσπαθούσα να προσαρμοστώ στην απουσία του, ξυπνούσα και έβρισκα το ξεχασιάρικο σώμα μου να στρέφεται προς τη ζεστασιά του. Έμεινα ξαπλωμένη ακούγοντας την αντήχηση της κραυγής μου. Τώρα πια ονειρευόμουν συχνότερα την έκρηξη. Ερχόταν να με βρει στον ύπνο μου και μερικές φορές όταν ήμουν ξύπνια. Κατανοούσα καλύτερα από ποτέ γιατί τόσοι Διορατικοί αποτρε­ λαίνονταν. Το να είσαι Διορατικός ήταν σαν να περπατάς σε μια παγωμένη λίμνη. Κάθε όραμα ήταν κι από μια ρωγμή στον πάγο κάτω από τα πόδια σου. Πολλές μέρες ένιωθα σίγουρη ότι θα με κατάπινε η εύθραυστη επιφάνεια της λογικής μου. «Έχεις ιδρώσει» είπε ο Πάιπερ. Η ανάσα μου ήταν κοφτή και ηχηρή και αρνιόταν να ηρε­ μήσει. «Δεν κάνει ζέστη. Μήπως έχεις πυρετό;» «Δεν μπορεί ακόμη να μιλήσει» είπε η Ζόι από την άλλη πλευρά της φωτιάς. «Σε λίγο θα ηρεμήσει». «Έχει ανεβάσει πυρετό» είπε ο Πάιπερ, που είχε ακουμπήσει την παλάμη του στο μέτωπό μου. Έτσι αντιδρούσε κάθε φορά που έβλεπα κάποιο όραμα. Έσπευδε δίπλα μου και με πολιορ­ κούσε με τις ερωτήσεις του, πριν καν τα οράματα προλάβουν να διαλυθούν.