Ο λαβύρινθος των οστών

[ 19 ] είναι πολύ άγριες. Αν μπορούσαμε να το αποφύγουμε, δεν κάναμε κανένα δρομολόγιο στο νησί στη διάρκεια του χειμώνα. Όμως ο Χομπ μάς είπε ότι πιο βόρεια, ολόκληρη η θάλασσα είχε αρχίσει να παγώνει. Ο πάγος τσάκισε ένα από τα καράβια, έτσι απλά». Άνοιξε την παλάμη του και στη συνέχεια έκλεισε τα δάχτυλά του. «Όλο το πλήρωμα χάθηκε». Έκανε άλλη μια παύση. Κοιτούσαμε και οι δύο την πάχνη που σκλήραινε το χορτάρι. Ο χειμώνας πλησίαζε. «Μετά από τόσον καιρό» είπε «συνεχίζεις να πιστεύεις ότι το Ρόζαλιντ και το Έβελιν είναι ακόμη κάπου εκεί έξω;». «Δεν ξέρω αν το πιστεύω» απάντησα. «Αλλά το ελπίζω». «Και το θεωρείς αρκετό;» Ανασήκωσα τους ώμους. Έτσι κι αλλιώς, τι σήμαινε «αρκε­ τό»; Αρκετό για ποιο πράγμα; Για να συνεχίσουμε μάλλον. Είχα μάθει να μη ζητάω κάτι περισσότερο. Αρκετό για να έχω λόγο να διπλώνω την κουβέρτα μου μόλις ξυπνούσα κάθε μέρα, να τη χώνω στον σάκο μου και να ακολουθώ για άλλη μια φορά τον Πάιπερ και τη Ζόι, για άλλη μια βραδιά πεζοπορίας. Ο Πάιπερ έτεινε ξανά προς το μέρος μου το κρέας. Απέστρε­ ψα το κεφάλι. «Πρέπει να το σταματήσεις» είπε. Συνέχιζε να μιλάει όπως πάντα: Λες και ο κόσμος ήταν υπό τις διαταγές του. Αν έκλεινα τα μάτια, μπορούσα να φανταστώ ότι βρισκόταν στην αίθουσα συνελεύσεων του νησιού κι όχι σ’ έναν βράχο, με ρούχα σκισμένα και λεκιασμένα. Υπήρχαν φορές που θαύμαζα την αυτοπεποίθησή του: την τόλμη του απέναντι σε έναν κόσμο που έκανε ό,τι μπορούσε για να μας δείξει πως είμαστε άχρηστοι. Άλλες φορές με παραξένευε. Είχα πιάσει τον εαυτό μου να παρατηρεί τις κινήσεις του. Τις τελευταίες εβδο­ μάδες είχε χάσει βάρος και το δέρμα του τσίτωνε λίγο περισσό­ τερο στα ζυγωματικά του, αυτό όμως δεν είχε επηρεάσει το