Ο λαβύρινθος των οστών

[ 18 ] τητα οι κάτοικοί του να ξέρουν ή να κάνουν κάτι παραπάνω από εμάς. Το Αλλού δε γινόταν να είναι απλώς άλλο ένα νησί, ένα μέρος για να κρυφτούμε από το Συμβούλιο. Σε μια τέτοια πε­ ρίπτωση μπορεί να μας έδινε μια παράταση, αλλά δε θα έλυνε το πρόβλημά μας, ακριβώς όπως συνέβη και με το νησί. Έπρε­ πε να προσφέρει κάτι παραπάνω: μια πραγματική εναλλακτική λύση. Αν τα καράβια έβρισκαν το Αλλού, θα αναγκάζονταν να επι­ στρέψουν διασχίζοντας επικίνδυνα νερά. Αν δε βυθίζονταν και αν δεν τα αιχμαλώτιζαν καθώς θα επιχειρούσαν να επιστρέψουν στο κατεχόμενο πλέον νησί, θα κατέληγαν στο σημείο συνάντη­ σης στο Αφιλόξενο Ακρωτήρι, στη βορειοδυτική ακτή. Όλα αυτά έμοιαζαν σαθρά: Το ένα αν μετά το άλλο, με κάθε ελπίδα να φαντάζει πιο αβάσιμη από την προηγούμενη, την ώρα που οι δεξαμενές του Ζακ ήταν απτές και πολλαπλασιά­ ζονταν κάθε μέρα που περνούσε. Τώρα πια ο Πάιπερ είχε μάθει να μη με πιέζει όταν ήμουν σιωπηλή. Συνέχισε να παρατηρεί την ανατολή του ήλιου και τελικά είπε: «Παλιότερα είχαμε ξαναστείλει καράβια και ορι­ σμένα από αυτά κατάφεραν, μήνες μετά, να επιστρέψουν στο νησί. Αλλά το μόνο που έφεραν από τα ταξίδια τους ήταν κατε­ στραμμένα πανιά και πληρώματα άρρωστα από το σκορβούτο. Δύο δεν επέστρεψαν ποτέ». Έμεινε σιωπηλός για λίγο, όμως η έκφρασή του δεν πρόδιδε το παραμικρό συναίσθημα. «Το ζή­ τημα δεν είναι η απόσταση ούτε καν οι θύελλες. Ορισμένοι ναυτικοί αφηγούνταν πράγματα που δεν μπορούσαμε καν να τα φανταστούμε. Πριν μερικά χρόνια, ένας από τους καλύτερους καπετάνιους μας, ο Χομπ, τράβηξε προς τον βορρά με τρία καράβια. Έλειψαν για πάνω από δύο μήνες. Πλησίαζε χειμώνας όταν επέστρεψε, και του είχαν απομείνει μόνο δύο πλοία. Οι χειμωνιάτικες θύελλες που γνωρίζουμε από τη δυτική ακτή