Λάθος μέρος, λάθος στιγμή

G I L L I A N M c A L L I S T E R 10 Κατεβαίνει τα σκαλοπάτια και την πλησιάζει. Το φως πέφτει πάνω στο τατουάζ που έχει στον καρπό του, μια ημερομηνία, τη μέρα που, όπως λέει, κατάλαβε ότι την αγαπούσε: την άνοι- ξη του 2003. Η Τζεν κοιτάζει το σώμα του. Τον τελευταίο χρό- νο, στα σαράντα τρία του, δεν άσπρισαν παρά μόνο λίγες από τις μαύρες τρίχες στο στέρνο του. «Έπιασες δουλειά;» τη ρωτά και γνέφει προς την κολοκύθα. «Είχαν φτιάξει όλοι» απολογείται η Τζεν. «Όλοι οι γείτονες, εννοώ». «Ποιος νοιάζεται!» Κλασικός Κέλι. «Ο Τοντ δεν έχει γυρίσει». «Γι’ αυτόν είναι ακόμη νωρίς» της απαντά. Έχει μια αδιόρατη ουαλική προφορά που μόλις και μετά βίας ανιχνεύεται στη φράση του, λες και η αναπνοή του σκοντάφτει σε κάποιον παρακείμενο λόφο. «Δεν είναι μία η ώρα; Έχει απαγόρευση κυκλοφορίας». Αυτός ο διάλογος είναι συνήθης για τους δυο τους. Η Τζεν νοιάζεται πάρα πολύ, ο Κέλι ίσως πολύ λίγο. Ενώ κάνει αυτή τη σκέψη, γυρίζει… και να: ο τέλειος –πραγματικά τέλειος– κώλος του που αγαπά εδώ και σχεδόν είκοσι χρόνια. Κοιτάζει πάλι τον δρόμο ψάχνοντας τον Τοντ κι έπειτα πάλι τον Κέλι. «Τώρα οι γείτονες βλέπουν τον πισινό σου» του λέει. «Θα νομίζουν πως στολίσαμε δύο κολοκύθες» της απαντά – το χιούμορ του, γρήγορο και κοφτερό σαν μαχαίρι. Χαλαρή κουβεντούλα, έξυπνες ατάκες. Τους άρεσε πάντα. «Θα έρθεις στο κρεβάτι; Δεν το πιστεύω πως τελείωσα με τη Μέριλοκς» προσθέτει με μια δόση υπερβολής. Όλη την εβδομάδα ασχολού- νταν με την αναπαλαίωση ενός σπιτιού με βικτοριανά πλακάκια στην οδό Μέριλοκς. Δούλευε μόνος του, ακριβώς όπως αρέσει στον Κέλι να κάνει. Ακούει τη μία ραδιοφωνική εκπομπή μετά την άλλη και δεν βλέπει ποτέ σχεδόν κανέναν. Περίπλοκος, κάπως ανικανοποίητος – έτσι είναι ο Κέλι.