Λάθος μέρος, λάθος στιγμή

G I L L I A N M c A L L I S T E R 14 Η Τζεν κοιτάζει επίμονα το αίμα που αρχίζει να αναβλύζει σε τεράστιες ποσότητες. Τώρα θα πρέπει να έχει πέσει στα τέσσερα, γιατί συνειδητοποιεί πως τα πετραδάκια του μονοπα- τιού χαράζουν στρόγγυλα επώδυνα σημάδια στα γόνατά της. Τον φέρνει στην αγκαλιά της, ανοίγει το σακάκι του, νιώθει το αίμα να κυλά ζεστό πάνω στα χέρια της, ανάμεσα στα δάχτυλά της, κατά μήκος των καρπών. Του ξεκουμπώνει το πουκάμισο. Ο κορμός του σιγά σιγά πλημ- μυρίζει· οι τρεις πληγές, τρεις σχισμές σε μέγεθος κέρματος, κο- λυμπούν μέσα κι έξω από το οπτικό της πεδίο – λες και προσπα- θεί να δει τον πυθμένα μιας κόκκινης λίμνης. Η Τζεν έχει παγώσει. «Όχι». Η φωνή της είναι βαριά και υγρή, καθώς ουρλιάζει. «Τζεν…» λέει βραχνά ο Κέλι. Το αίμα είναι πάρα πολύ. Τον ξαπλώνει στο δρομάκι της εισόδου και σκύβει από πάνω του κοιτάζοντας προσεκτικά. Ελπίζει να κάνει λάθος, μα είναι σίγουρη, για μια στιγμή μόνο, πως έχει φύγει από κοντά τους. Ο τρόπος με τον οποίο το κί- τρινο φως χτυπάει τα μάτια του έχει κάτι εντελώς αλλόκοτο. Η νύχτα είναι ήσυχη · ύστερα από αρκετά λεπτά η Τζεν τρε- μοπαίζει τα βλέφαρα κοιτάζοντας τον γιο της. Ο Κέλι έχει απομακρύνει τον Τοντ από το θύμα και έχει τυ- λίξει τα χέρια γύρω του. Η πλάτη του άντρα της είναι στραμμέ- νη προς αυτήν, ο Τοντ την κοιτάζει, μόνο την κοιτάζει, πάνω από τον ώμο του πατέρα του, η έκφρασή του ουδέτερη. Το μαχαίρι πέφτει από το χέρι του. Ακούγεται σαν καμπάνα εκκλησίας όπως το μέταλλο χτυπάει στο παγωμένο πεζοδρόμιο. Σκουπίζει το χέρι του στο πρόσωπο και το λεκιάζει με μια κηλίδα αίμα. Η Τζεν κοιτάζει την έκφρασή του. Ίσως να το μετάνιωσε, ίσως, πάλι, όχι. Δεν μπορεί να καταλάβει. Μπορεί να διαβάσει σχεδόν τους πάντες, μα ποτέ της δεν κατόρθωσε να διαβάσει τον Τοντ.