Λάδι σε καμβά

ΛΑΔΙ ΣΕ ΚΑΜΒΑ 15 οι δάσκαλοι με είχαν για παράδειγμα, οι ώρες της προσω- πικής μου αργίας περνούσαν μέσα σε χαρτιά, νερομπογιές, παστέλ και χρωματιστά μολύβια, πάνω σε ένα γραφείο που θύμιζε παλέτα από τα πασαλειμμένα χρώματα· και τα χέ- ρια μου ποτέ δεν κατάφερναν να μείνουν τελείως καθαρά, χωρίς λεκέδες από τις μπογιές. Η ζωγραφική με κρατούσε όλη μέρα σκυμμένο πάνω από το θαύμα, στην αρχή ενός απλού λευκού χαρτιού, αργότερα των μπλοκ ιχνογραφίας, μετά των πιο καλών χαρτιών. Στην κλασική ερώτηση των μεγαλύτερων «Τι θα γίνεις όταν μεγαλώσεις» απαντούσα με απόλυτη βεβαιότητα «Ζωγράφος!». Έδωσα εξετάσεις στο επιβλητικό παλιό κτίριο της Σχο- λής, στην Πατησίων, πέρασα στο Προκαταρκτικό και έγι- να ένας από τους αγαπημένους του καθηγητή μας στο σχέδιο, του Νίκου Νικολάου. Ύστερα από τις βαρετές τε- λευταίες τάξεις στο γυμνάσιο αρρένων που είχα τελειώσει, βρέθηκα έξω, στον πραγματικό κόσμο, στο επιβλητικό νεοκλασικό της Σχολής, με το μεγάλο, πολύβουο προαύ- λιο, τις μαρμάρινες σκάλες και τις ωραίες αίθουσες με τα ψηλά παράθυρα που έμπαζαν το φως του ήλιου. Γύρω μου στριφογύριζε ένα ατελείωτο γαϊτανάκι από κορίτσια που κελαηδούσαν στις παρέες, αγόρια με μούσια και φαβορί- τες, όλοι μας με παντελόνια φαρδιά και αμπέχονα ‒ χρώ- ματα, χρώματα παντού, να μπλέκονται σε στροβίλους και κύματα, μια θορυβώδης νεότητα που παλλόταν από όνει- ρα και ιδανικά, και οργή για τα παιχνίδια της Δεξιάς που