Λάδι σε καμβά

14 ΑΛΕΞΗΣ ΠΑΝΣΕΛΗΝΟΣ Ο Καραλής ερχόταν, τότε παλιά, στην Αθήνα για τις υποθέσεις του, γιατρούς κυρίως έλεγε ο πατέρας μου, αλ- λά και για τις εκθέσεις ζωγραφικής, τα θέατρα, τις συναυ- λίες. Έμενε στο παρακμασμένο Μπάγκειον. Οι δικοί μου του έκαναν το τραπέζι κάποια μεσημέρια που εγώ έλειπα στο σχολείο (πήγαινα τότε στο Βαρβάκειο της οδού Κωλέτ- τη). Ήταν και φιλόμουσος και από το μαγαζί μας ‒ χαριστι- κά πιστεύω ‒ αγόραζε κανέναν από αυτούς τους Remington, αν και ποτέ δεν σχολίασε ούτε τις ηχογραφήσεις ούτε τις εκτελέσεις. Εκθέσεις στην Αθήνα είχε πραγματοποιήσει τρεις ή τέσ- σερις, οι κριτικές για τα έργα του ήταν άλλες καλές, άλλες χλιαρές και άλλες ξεκάθαρα εχθρικές. Η τελευταία του, όπως είχα ακούσει από τους δικούς μου, αποδοκιμάστηκε από τους τεχνοκριτικούς που χαρακτήρισαν την αλλαγή της τεχνοτροπίας του (ως τότε ιμπρεσιονιστικής μάλλον) σαν μίμηση του Ντε Κίρικο. Φαίνεται πως αυτή ήταν η χαριστική βολή στην ούτως ή άλλως αμφίρροπη αυτοπε- ποίθησή του (ή στην καλλιτεχνική του αυταρέσκεια) και δεν έκανε ποτέ ξανά έκθεση, προτιμώντας την απομόνω- ση στο χωριό του, εκεί όπου ήταν πραγματικός άρχοντας, παλιό σόι, με το μεγαλύτερο και ωραιότερο σπίτι, ζωγρα- φίζοντας ξανά τους ελαιώνες του νησιού που τον είχαν κάνει γνωστό παλιότερα. Η δική μου κλίση στη ζωγραφική φάνηκε νωρίς. Στο σχολείο έπαιρνα τους καλύτερους βαθμούς στα Τεχνικά,