Λάδι σε καμβά

9 1 Τότε ακόμα τα καλοκαίρια είχαν τη γεύση της αιωνιό- τητας. Έρχονταν και έμοιαζε πως ποτέ δεν θα τελειώσουν. Τρεις μήνες διακοπές μετά το σχολείο ήταν ένα διάστημα που χωρούσε μια ολόκληρη ζωή. Το ίδιο αργότερα, σαν άρχισα να σπουδάζω. Τότε πια μπορούσα να διαθέσω τον χρόνο κατά τις επιθυμίες μου, να φύγω στα νησιά με φί- λους παλιούς ή τους καινούργιους που είχα κάνει στην ΑΣΚΤ, ζωγράφους, γλύπτες, χαράκτες∙ και δυο που σπού- δαζαν σκηνογράφοι και μια μέρα, κάποτε, θα διέπρεπαν στο θέατρο, όπως άλλωστε διέπρεψαν οι περισσότεροι από τους συμμαθητές μου. Το 1966 οι γονείς μου θα επαναλάμβαναν την καλοκαι- ρινή ρουτίνα που είχαν καθιερώσει χρόνια, ένα δεκαπεν- θήμερο στο ξενοδοχείο της πλατείας Πλάτανου στην Κη- φισιά, απογεύματα στον Βάρσο παραδίπλα, στο ζαχαρο- πλαστείο Μιλάνου επί της λεωφόρου σπανιότερα και πε- ριπάτους ως το Coq d’Or στο Κεφαλάρι, κάτω από τα με- γάλα πλατάνια και τους σκουριασμένους κορμούς των