Λάδι σε καμβά

18 ΑΛΕΞΗΣ ΠΑΝΣΕΛΗΝΟΣ έδιναν και πέντε και έξι φορές) ένατος στη σειρά. Ήταν ένας θρίαμβος. Βλέποντας τις προόδους μου, ο πατέρας, όσο και αν δεν ήταν ενθουσιασμένος με το καλλιτεχνικό μου μέλλον («τοί- χους θα μπογιατίζεις για να ζήσεις»), ξαφνικά συγκινήθη- κε. Οι έπαινοι του Νικολάου, μαζί με τη σύσταση στον Μόραλη να μ’ έχει υπόψη του, μπορεί να μην προκάλεσαν πανηγυρισμούς από πλευράς του, αλλά ήταν ολοφάνερη η περηφάνια για το βλαστάρι του, που θα ξέφευγε από τη ρουτινιάρικη ζωή του εμπόρου και, αντί να ασχολείται με λογιστικά βιβλία και συναλλαγματικές, ίσως μια μέρα κα- λούσε τους περήφανους γονείς του σε κάποιο δικό του βερνισάζ. Τώρα είχε έρθει η ώρα να αποφασίσω πού θα έκανα διακοπές. Η αρχική ιδέα ήταν να πάω με δυο συμμαθητές της Σχολής και τις κοπέλες τους στον Πόρο, όπου ένας τους είχε σπίτι. Στην πορεία όμως είχα αμφιβολίες∙ το σπί- τι είχε δύο δωμάτια κι εγώ, χωρίς κορίτσι την εποχή εκεί- νη, θα έπρεπε να κοιμάμαι σε μια αιώρα στη βεράντα, αφήνοντας τα ζευγάρια ήσυχα στις νυχτερινές, μεσημε- ριανές και πρωινές περιπτύξεις τους.Όσο όμως πάλευα να αποφασίσω, το ευτυχισμένο κουαρτέτο είχε ήδη φύγει από την Αθήνα. «Φέτος» είπε ο πατέρας μου «να πας, αν θες, στο Λιβά- δι, στο σπίτι του Φαίδωνα του Καραλή. Υπήρξε φίλος και του Νικολάου και του Μόραλη. Θα ωφεληθείς από τη γνω-