Λάδι σε καμβά

ΛΑΔΙ ΣΕ ΚΑΜΒΑ 17 Από τις πρώτες βδομάδες στο Προκαταρκτικό, είχα μπλέξει με μια Μαρία, ένα μαυροτσούκαλο, φανατική τρο- τσκίστρια, από τη Διοικούσα της ΕΦΕΕ, παρά τη φήμη της μικρής Μεσσαλίνας που τη συνόδευε (αποκλειστικά με «συντρόφους» βέβαια). Αν και το μαυροτσούκαλο μου άρε- σε πολύ, είχε περίεργες απόψεις για τους ζωγράφους που εμείς λατρεύαμε και αποκαλούσε τον Ρέμπραντ και τους δασκάλους του Κουατροτσέντο και του Τσινκουετσέντο «όργανα της σκληρής φεουδαρχίας» και «σύμβολα της Κατεστημένης Τέχνης». Ισχυριζόταν μάλιστα πως οι νέοι ζωγράφοι δεν έφτανε μόνο να ανατρέψουμε την τέχνη τους αλλά, ιδανικά, να καταστρέφαμε, αν μπορούσαμε, και τα ίδια τα έργα τους, σκίζοντας, καίγοντας ή μουτζου- ρώνοντάς τα στα μουσεία. Στην αρχή τα άκουσα σαν εν- θουσιώδεις υπερβολές, γέλασα και συμφώνησα∙ αλλά, την τρίτη ή τέταρτη φορά που επανέλαβε με πάθος τις επα- ναστατικές της αυτές ιδέες, αισθάνθηκα άσχημα, αποφά- σισα να τη χωρίσω και από τότε μάλλον άρχισα να βλέπω με λιγότερο ενθουσιασμό τους διανοούμενους συνδικαλι- στές μας. Τελειώνοντας τη χρονιά, ετοιμάστηκα για τις εξετά- σεις στο Εργαστήριο Ζωγραφικής, στο οποίο θα είχαμε καθηγητή τον Μόραλη. Ο Νικολάου τού είχε ήδη μιλήσει (μου το είπε ο ίδιος) και του επεσήμανε το ταλέντο μου στο σχέδιο. Τον Ιούνιο έδωσα εξετάσεις για το Εργαστή- ριο της Ζωγραφικής και πέρασα με την πρώτη (άλλοι