Λάδι σε καμβά

16 ΑΛΕΞΗΣ ΠΑΝΣΕΛΗΝΟΣ πραγματοποιούσε όλο και πιο βίαιες επιθέσεις ενάντια στο φοιτητικό κίνημα. Στο προαύλιο και στις αίθουσες τα μαθήματα συχνά έμπαιναν σε δεύτερη θέση πλάι στους τσακωμούς μεταξύ των οργανώσεων, κυρίως ενάντια στα μέλη της ΕΚΟΦ. Οι ιδεολογικές αντιπαραθέσεις μαζί τους πολύ γρήγορα περ- νούσαν σε συμπλοκές. Τότε, μέσα της δεκαετίας του ’60, ο κόσμος όλος ήταν όπως εμείς ‒ είκοσι χρονών. Μαζί μ’ εμάς είχε ξαναγεν- νηθεί η ζωή, όλα είχαν αλλάξει, ακούγαμε τα νέα τραγού- δια που έπαιζαν στις μπουάτ της Πλάκας, τον Τιπούκειτο, την Απανεμιά, το Συμπόσιο, τη Ρουλότα και ένα σωρό άλ- λες. Αντί για τις ντιζέζ με τα μικρόφωνα, νέοι τραγουδι- στές, κορίτσια και αγόρια που θα μπορούσαν να είναι συμ- μαθητές μας στη Σχολή, παιδιά κι εκείνα σαν εμάς, με φωνές απλές, χωρίς στόμφο, έλεγαν τα καινούργια τους τραγούδια πάνω σε στίχους που είχαν καθαρή ποίηση. Το φως μιας επανάστασης αχνόφεγγε, ο παλιός κόσμος βού- λιαζε κι εμείς, απομακρυσμένοι από το όλο και πιο απρό- σωπο κέντρο της πόλης, κρυμμένοι στις παραμελημένες γειτονιές της, φέρναμε τον καινούργιο. Ο πατέρας μου, από αντίδραση στους νησιώτες αστούς που είχαν ματαιώσει τα όνειρά του, είχε γίνει κομμουνι- στής και ήταν από παλιά ενταγμένος στην ΕΔΑ, ως συν- δικαλιστής του Ταμείου Εμπόρων. Εγώ, παιδί αριστερών, ήμουν στoυς Λαμπράκηδες.