Κ. Π. Καβάφης: Τα ποιήματα

| 27 Κεριὰ Τοῦ μέλλοντος ἡ μέρες στέκοντ’ ἐμπροστά μας σὰ μιὰ σειρὰ κεράκια ἀναμένα — χρυσά, ζεστά, καὶ ζωηρὰ κεράκια. Ἡ περασμένες μέρες πίσω μένουν, μιὰ θλιβερὴ γραμμὴ κεριῶν σβυσμένων· τὰ πιὸ κοντὰ βγάζουν καπνὸν ἀκόμη, κρύα κεριά, λυωμένα, καὶ κυρτά. Δὲν θέλω νὰ τὰ βλέπω· μὲ λυπεῖ ἡ μορφή των, καὶ μὲ λυπεῖ τὸ πρῶτο φῶς τῶν νὰ θυμοῦμαι. Ἐμπρὸς κυττάζω τ’ ἀναμένα μου κεριά. Δὲν θέλω νὰ γυρίσω νὰ μὴ διῶ καὶ φρίξω τί γρήγορα ποὺ ἡ σκοτεινὴ γραμμὴ μακραίνει, τί γρήγορα ποὺ τὰ σβυστὰ κεριὰ πληθαίνουν.