Κι αν εγώ χαθώ

11 Άλεκ Βγαίνονταςαπ’τηνκαλύβα,τολευκόμετύφλ Ω σε .Ηχιονοσκεπής αυλή στραφτάλιζε στο δυνατό φως του ήλιου. Σταλακτίτες κρέμονταν απ’ τη στέγη της αποθήκης κι έσταζαν λιωμένο πάγο. Τα έλατα, που πρωτύτερα έστεκαν ασάλευτα και μαύρα στο γκρίζο φόντο του ουρανού, φάνταζαν πάλι ζωντανά, πρά- σινα και νοτερά στο έντονο φως. Τα χνάρια που ο Μάικλ κι εγώ είχαμε αφήσει στο χιονισμένο μονοπάτι έλιωναν, γίνονταν ωοειδείς λιμνούλες στο λιθόστρωτο. Κάτω απ’ τα ίχνη που ’χαν αφήσει οι ρόδες στη ράμπα, διέκρινα χαλίκι πρώτη φορά απ’ την άφιξή μας. Εδώ και βδομάδες το κρύο σε πάγωνε, μα να σου τώρα αυτή η αιφνίδια γλύκα του Δεκέμβρη. Δεν ήμουν βέβαιος για τη μέρα, ούτε για την ώρα, μόνο ότι πρέπει να ’ταν ήδη απομεσήμερο. Στην αντικρινή πλευρά του δρόμου βρισκόταν το ημιφορ- τηγό του νεαρού αστακοψαρά. Καφετί νερό κυλούσε απ’ την κρουστή παγωμένη λάσπη στο κάτω μέρος της καρότσας. Ο κόκκινος μουσαμάς που κάλυπτε τα στοιβαγμένα του καυσό- ξυλα ξεπρόβαλλε μέσα από έναν θόλο χιονιού που μισόλιωνε. Με φόντο την πλαγιά, απ’ την καμινάδα της μικρής, λευκής, προκάτ καλύβας του, μια στήλη καπνού υψωνόταν στο ολο- κάθαρο γαλάζιο.