Η κυρία Νταλογούεϊ

[ 16 ] σε τα γυαλιά του, αν του το έλεγε εκείνη · θα κοιτούσε. Η κα- τάσταση στην οποία βρισκόταν ο κόσµος τον ενδιέφερε · ο Βάγκνερ, ηποίηση τουΠόουπ, ο χαρακτήρας των ανθρώπων, πάντοτε, και τα ελαττώµατα της δικής της ψυχής. Πώς την επέπληττε! Πώς µάλωναν! Θα παντρευτεί Πρωθυπουργό και θαστέκεται στην κορυφή της σκάλας · η τέλειαοικοδέσποινα, έτσι την είχε χαρακτηρίσει (είχε κλάψει γι’αυτό στην κρεβα- τοκάµαρά της), έχει τα προσόντα της τέλειας οικοδέσποινας, είχε πει εκείνος. Έτσι βρισκότανπάλι στοΣεντΤζέιµςΠαρκδιχογνωµώντας, διαπιστώνοντας για µια ακόµαφορά πως είχε δίκιο –τόσο, µα τόσο δίκιο– που δεν τον παντρεύτηκε. Γιατί στο γάµο πρέπει ναυπάρχει κάποιοπεριθώριο, λίγη ελευθερίαανάµεσαστους ανθρώπους που ζουν µαζί στο ίδιο σπίτι, µέρα µπαίνει, µέρα βγαίνει · αυτά της τα πρόσφερε ο Ρίτσαρντ, το ίδιο κι εκείνη σ’ αυτόν. (Πού βρισκόταν σήµερα το πρωί, για παράδειγµα; Σε κάποια επιτροπή, ποτέ δεν ρωτούσε σε ποια.) Αλλά µε τον Πίτερ έπρεπε όλα να είναι µοιρασµένα · να συζητιούνται όλα. Ήταν αφόρητο, κι όταν έγινε εκείνηησκηνήδίπλαστοσιντρι- βάνι στον κηπάκο, αναγκάστηκε να διακόψει µαζί του, δια- φορετικά θα διαλύονταν, θα καταστρέφονταν κι οι δυο τους, ήταν πεπεισµένη · παρόλο που κουβαλούσε µέσα της για χρόνια τηθλίψη, τηνοδύνη, σανβέλος µπηγµένοστην καρδιά της · κι έπειτα ο τρόµος της στιγµής που κάποιος σε µια συ- ναυλία τής είπε ότι παντρεύτηκε µια γυναίκα που είχε συνα-