Η κυρία Νταλογούεϊ

[ 15 ] και το να πεις, όπως έλεγε ο Πίτερ, ότι ούτε καρδιά έχει ούτε µυαλό, ότι δεν έχει τίποτε άλλο εκτός απ’ τους τρόπους και την ανατροφή ενός άγγλου τζέντλεµαν, αυτό ήταν απλά και µόνο ο αγαπηµένος της ο Πίτερ στη χειρότερή του διάθεση · και µπορούσε να γίνει αφόρητος · µπορούσε να γίνει ανυπό- φορος · αλλάήταν αξιολάτρευτος όταν περπατούσες µαζί του ένα πρωινό σαν κι αυτό. (Ο Ιούνιος είχε βγάλει φύλλασ’όλα ταδέντρα. ΣτοΠίµλικο οι µαµάδες θήλαζαν ταπαιδιά τους.Μηνύµαταµεταφέρονταν απ’το ποτάµι στο ΥπουργείοΝαυτικών. ΗοδόςΆρλινγκτον κι η Πικαντίλι έδιναν την εντύπωση ότι ζέσταιναν τον αέρα του πάρκου και ξεσήκωναν ταφύλλα του µε θέρµη, µε σπιρτάδα, στα κύµατα εκείνης της εξαίσιας ζωτικότητας που αγαπούσε η Κλαρίσα. Χορό, ιππασία, τα λάτρευε όλα αυτά.) Γιατί µπορεί να έκαναν αιώνες να ιδωθούν εκείνη κι ο Πί- τερ · εκείνη δεν του έγραψε ποτέ και τα δικά του γράµµατα ήταν ξερά φύλλα · αλλά ξαφνικά της ερχόταν η ιδέα, Αν ήταν µαζί µου τώρα τι θα έλεγε; – κάποιες µέρες, κάποιες εικόνες τής τον ξανάφερναν στο νου µε ηρεµία, χωρίς την παλιά πι- κρία · ίσως αυτή ήταν η ανταµοιβή της που ενδιαφερόταν για τους ανθρώπους · ξανάρχονταν στο µυαλό της στη µέση του Σεντ Τζέιµς Παρκ ένα υπέροχο πρωινό – πραγµατικά ξανάρ- χονταν. Αλλά ο Πίτερ –όσο όµορφη κι αν ήταν η µέρα, τα λουλούδια, το χορτάρι και το κοριτσάκι που ήταν ντυµένο στα ροζ– ο Πίτερ δεν έβλεπε τίποτε απ’όλα αυτά. Θα φορού-