Η κυρία Νταλογούεϊ

[ 12 ] είχε σκοτωθεί · αλλά είχε τελειώσει · δόξα τωΘεώ– είχε τελειώ- σει. Ήταν Ιούνιος. Ο Βασιλιάς κι η Βασίλισσα βρίσκονταν στα Ανάκτορα. Και παντού, παρόλο που ήταν ακόµη τόσο νωρίς, ακούγονταν καµτσικιές και παροτρύνσεις, καλπασµός αλό- γων, χτυπήµατα από µπαστούνια του κρίκετ · κρίκετ στο Λορντς, οι ιπποδροµίες τουΆσκοτ, οι ιστιοδροµίες του Ρέινλο κι όλα τ’ άλλα · νεαροί περνούσαν σαν αστραπή, τυλιγµένοι στο απαλό δίχτυ του γκριζογάλανου πρωινού αέρα που, όσο προχωρούσε η µέρα, θα τους βοηθούσε να ηρεµήσουν, άφη- ναν στο γρασίδι τα ζωηρά άλογα για να ξεκουραστούν –αυτά χτυπούσαν τα µπροστινά τους πόδια στο έδαφος κι έπειτα τα τίναζανψηλά– και γελαστές κοπέλες µε διάφανες µουσελίνες, ακόµα και τώρα, ύστερα από µια ολόκληρη νύχτα µε χορό, πήγαιναν τα χαζά µαλλιαρά σκυλιά τους βόλτα · ακόµα και τώρα, αυτή την ώρα, διακριτικές ηλικιωµένες αριστοκράτισ- σες έφευγαν βολίδα µε τ’αυτοκίνητά τους για κάποιες µυστη- ριώδεις δουλειές · κι οι καταστηµατάρχες µε τις νευρικές κι- νήσεις πίσωαπ’τις βιτρίνες τους µε ταστρας και ταδιαµάντια, τις υπέροχες παλιές τιρκουάζ καρφίτσες µε το παλιοµοδίτικο δέσιµο τουδέκατουόγδοουαιώνα για ναδελεάζονται οι Αµε- ρικάνοι (αλλά έπρεπε να κάνει οικονοµίες, να µην αγοράζει πράγµατα για την Ελίζαµπεθ απερίσκεπτα) κι η ίδια, επίσης, που το αγαπούσε µ’ένα πάθος παράλογο κι ακλόνητο, αφού ήταν κοµµάτι του –ηοικογένειά της ήταν κάποτε αυλικοί στον οίκο του Ανόβερου– κι η ίδια, επίσης, εκείνη τη βραδιά θα