Η κυρία Νταλογούεϊ

[ 20 ] το Σφουγγάρι µε τις σαπουνάδες , τα Αποµνηµονεύµατα της κυρίας Άσκουιθ και το Κυνήγι θηραµάτων στη Νιγηρία , όλα ανοιχτά. Υπήρχαν τόσα, µα τόσα βιβλία · αλλά κανένα δεν της φαινόταν κατάλληλο να τοπάει στην κλινική, στην Ίβλιν Γουίτ­ µπρεντ. Δεν υπήρχε τίποτε να την κάνει να διασκεδάσει, τί- ποτε που να µπορεί να κάνει αυτή την απερίγραπτα µαραµέ- νη γυναικούλα ν’αποκτήσει, όταν θα έµπαινε η Κλαρίσα στο δωµάτιό της, όψη εγκάρδιαγιαµιαστιγµή · προτούβολευτούν κι αρχίσουν τησυνηθισµένηατέρµονησυζήτησηγια τις ασθέ- νειες των γυναικών. Πόσο τοήθελε – ναδείχνουν οι άνθρωποι ευχαριστηµένοι την ώρα που µπαίνει, σκέφτηκε η Κλαρίσα, που έστριψε κι άρχισε να επιστρέφει προς την οδό Μποντ, ενοχληµένη, επειδή ήταν ανόητο να έχεις άλλους λόγους να κάνεις πράγµατα. Θα προτιµούσε να είναι σαν τους ανθρώ- πους, σαν τον Ρίτσαρντ, που έκαναν πράγµατα για χάρη των ίδιων των πραγµάτων, ενώ, εκείνη, σκέφτηκε περιµένοντας να διασχίσει το δρόµο, τις µισές φορές δεν έκανε πράγµατα µε τρόπο απλό, για τα ίδια τα πράγµατα · αλλά για να κάνει τους ανθρώπους νασκεφτούν το έναή τοάλλο · τέλειαηλιθιό­ τητα, το ήξερε (τώρα ο τροχονόµος ύψωσε το χέρι του), επει- δή κανείς δεν ζει δυο φορές. Ω, να µπορούσε να ξαναρχίσει τη ζωή της απ’ την αρχή! σκέφτηκε, φτάνοντας στο πεζο- δρόµιο, ακόµα κι η εµφάνισή της θα ήταν διαφορετική! Πρώτα πρώτα θα ήταν µελαχρινή σαν τη λαίδηΜπέξµπε- ρο, µε δέρµα ζαρωµένο και όµορφα µάτια. Θα ήταν, σαν τη